«صبوح» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «صبوح» در غزلیات حافظ شیرازی
- در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا - می دمد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا اصحاب - گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک
نوای من به سحر آه عذرخواه من است - به مطربان صبوحی دهیم جامه چاک
بدین نوید که باد سحرگهی آورد - به صفای دل رندان صبوحی زدگان
بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند - یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود - در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود - ای معبر مژده ای فرما که دوشم آفتاب
در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود - بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ
ببوس غبغب ساقی به نغمه نی و عود - بخواه جام صبوحی به یاد آصف عهد
وزیر ملک سلیمان عماد دین محمود - مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید - گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست
از می کنند روزه گشا طالبان یار - تا کی می صبوح و شکرخواب بامداد
هشیار گرد هان که گذشت اختیار عمر - ساقی چو شاه نوش کند باده صبوح
گو جام زر به حافظ شب زنده دار بخش - ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم - تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند
چنگ صبحی به در پیر مناجات بریم - می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری - صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی - سعدی شیرازی
- «صبوح» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «صبوح» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «صبوح» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد
خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا - خواهی كه بگویم بده آن جام صبوحی
تا چرخ به رقص آید و صد زهره زهرا - برخیز و صبوح را بیارا
پرلخلخه كن كنار ما را - پس جانب آن صبوحیان كش
آن مشك سبك دل گران را - هر صباحی عید داریم از تو خاصه این صبوح
كز كرم بر می فشانی باده موعود را - ساقیا در نوش آور شیره عنقود را
در صبوح آور سبك مستان خواب آلود را - سر برون كن از دریچه جان ببین عشاق را
از صبوحیهای شاه آگاه كن فساق را - ای رونق صباح و صبوح ظریف ما
وی دولت پیاپی بیش از شمار ما - مگر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
كه بزم خاص نهادم صلای عیش صلا - خیز صبوحی كن و درده صلا
خیز كه صبح آمد و وقت دعا - افدیك روحی عند الصبوح
یا ذا الفتوح لا تظلمونا - ساقیی كردی بشر را چل صبوح
زان خمیر اندر خمارم روز و شب - صباح ماست صبوحش عشای ما عشوه ش
تو را كه رغبت لوت و غم عشاست بخسب - آمد رسول عشق تو چون ساقی صبوح
با جام بادهای كه مر آن را خمار نیست - اما بدان سبب كه به هر شام و هر صبوح
اشكال نو نماید گویی كه دیگریست - ای مبارك ز تو صبوح و صباح
ای مظفر فر از تو قلب و جناح - بجو آن صبح صادق را كه جان بخشد خلایق را
هزاران مست عاشق را صبوحی و امان باشد - صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد
خرامان ساقی مه رو به ایثار عقار آمد - زندان صبوحی همه مخمور خمارند
ای زهره كلید در خمار كی دارد - شب رفت حریفان صبوحی به كجایید
كان مشعله از روزن اسرار برآمد - جانی كه به هر صبوح مستست
بویی ز خمار ما ندارد - باری دل من صبوح مستست
وام شب دوش میگزارد - گفتم به صبوح خفتگان را
پامزد ویم كه سر برآرد - ای اهل صبوح در چه كارید
شب میگذرد روا مدارید - ماننده آفتاب رخشان
از جام صبوح سر برآرید - از میان دل صبوحی كفتابت تیغ زد
گردن جان را بزن گر چرخ را تمكین كند - همه سوگند بخورده كه دگر دم نزنند
مست گشتند صبوحی سوی گفتار شدند - هین صبوحست بده می كه همه مخموریم
تا كه جان یك نفسی مست ضمان تو بود - زنگی شب ببرد چو طرار عقل ما
شحنه صبوح آمد و طرار میكشد - باز سلیمان روح گفت صلای صبوح
فتنه بلقیس را صرح ممرد رسید - ز های و هوی حریفان ز نای و نوش ظریفان
هوای نور صبوح و شراب نار چه میشد - زهی صباح مبارك زهی صبوح عزیز
ز شاه جام شراب و ز ما ركوع و سجود - ای بر در و بام تو از لذت جام تو
جانها به صبوح آیند من از همگان زوتر - برخیز و صبوح را برانگیز
جان بخش زمانه را و مستیز - حریف ماه شدی از عسس چه غم داری
صبوح روح چو دیدی ز صبح و شام مترس - هنگام صبوح آمد ای مرغ سحرخوانش
با زهره درآ گویان در حلقه مستانش - هر كی خورد می صبوح روز بود شیرگیر
هر كی خورد دوغ هست امشب و فردا ترش - خیزید مخسپید كه هنگام صبوح است
استاره روز آمد و آثار بدیدیم - صبح است و صبوح است بر این بام برآییم
از ثور گریزیم و به برج قمر آییم - ز صبح روی او دارم صبوحی
نماز شام را هرگز نپایم - به سعادت صباحت به قیامت صبوحت
كه سجل آسمان را به فر تو درنوردم - به سحر تویی صبوحم به سفر تویی فتوحم
به بدل تویی بهشتم به عمل تویی ثوابم - چند خسپیم صبوح است صلا برخیزیم
آب رحمت بستانیم و بر آتش ریزیم - چو نیم مست من از خواب برجهم به صبوح
به گرد ساقی خود طالب مدد گردم - به هر صبوح درآیم به كوری كوران
برای كور طلوع و غروب نگذارم - بر قطب گردم ای صنم از اختران خلوت كنم
كو صبح مصبوحان من كو حلقه احرار من - آب حیات عشق را در رگ ما روانه كن
آینه صبوح را ترجمه شبانه كن - تا كه صبوح دم زند شمس فلك علم زند
باز چو سرو تر شود پشت خم دوتای من - یار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل
تلخ و خمار می طپم تا به صبوح وای من - هین كه خروس بانگ زد بوی صبوح می دهد
بر كف همچو بحر نه بلبله عقار من - برخیز و صبوح را برنجان
ای روی تو آفتاب رخشان - وان شب كه صبوح او تو باشی
هم روح بود خراب و هم تن - تركی كند آن صبوح و گوید
با هندوی شب به خشم سن سن - هر صبوحی ارغنونها را برنجان همچنین
آفرینها بر جمالت همچنین جان همچنین - می كهنه را كشان كن به صبوح گلستان كن
كه به جوش اندرآمد فلك از عقار مستان - من رستمم و روحم طوفان قوم نوحم
سرمست آن صبوحم تو فتنه را مشوران - در هر صبوحی بلبلان افغان كنان چون بیدلان
بر پردههای واصلان در روضه خضرای تو - چو صبح پیش تو آید از او صبوح بخواه
چو شب به پیش تو آید در او نهار بجو - ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان
عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو - ای بخت و بامرادی كاندر صبوح شادی
آن جام كیقبادی تو داده ما بخورده - پیشتر آ تا كه نه من مانم این جا نه سخن
ظلمت هستی چه زند پیش صبوح چو تویی - لاح صبوح سره فاح نسیم بره
جاء اوان دره برزه لمن یری - خیز دلا و خلق را سوی صبوح بانگ زن
گر چه ز دوش بیخودی بیسر و پا فتادهای - هین كه خروس بانگ زد وقت صبوح یافتی
شرح نمیكنم كه بس عاقل را اشارتی - جاوید شود عمر بدین كاس صبوحی
ایمن شود از مرگ و ز افغان نیاحی - شاباش زهی حال كه از حال رهیدیت
شاباش زهی عیش صبوحی و صباحی - برخیز كه صبح است و صبوح است و سكاری
بگشای كنار آمد آن یار كناری - و مسینا بخمر من صبوح
و دم و اسلم ایا خیر المداری - بر ناطق منطقی فروریز
از جام صبوحیان عطایی - هین وقت صبوح شد فتوحی
هین وقت دعاست الصلایی - همیرسد ز سموات هر صبوح ندایی
كه ره بری به نشانی چو گرد ره بنشانی - در آن صبوح كه ارواح راح خاص خورند
تو را خلاص نمایم ز روز و شب شمری - ز زحمت شب ما و ز نالههای صبوح
كه میرسد به تو ای ماه مهربان چونی - غلام صبوحم ولی خصم صبحم
كه از بهر رفتن كمر را ببندی - ساقی خاص روحی، در ده می صبوحی
اللیل قد تولی و البدر فیالتواری - خوش بود از جام تو، بیخودی ایم هو كی
در صبوح از نقل تو، نغتدی ایم هو كی - العشق نور روحی صبح الهوی صبوحی
امنیة و فیه مجموعة الامانی - «صبوح» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- امروز من و جام صبوحی در دست
میافتم و میخیزم و میگردم مست - زیرا که بهر صبوح موسوم شده است
کاین کاسهی سر بدست پیمانهی اوست - هین وقت صبوحست می ناب بیار
زیرا مرگست زندگانی هشیار - هین وقت صبوحست میان شب و روز
غیر از مه وخورشید چراغی مفروز - در باغ شدم صبوح و گل میچیدم
وز دیدن باغبان همی ترسیدم - عشق است صبوح و من بدو بیدارم
عشق است بهار و من بدو گلزارم - ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی