غزل شماره ۲۰۳

آمد بهار خرم آمد نگار ما

چون صد هزار تنگ شكر در كنار ما

آمد مهی كه مجلس جان زو منورست

تا بشكند ز باده گلگون خمار ما

شاد آمدی بیا و ملوكانه آمدی

ای سرو گلستان چمن و لاله زار ما

پاینده باش ای مه و پاینده عمر باش

در بیشه جهان ز برای شكار ما

دریا به جوش از تو كه بی‌مثل گوهری

كهسار در خروش كه ای یار غار ما

در روز بزم ساقی دریاعطای ما

در روز رزم شیر نر و ذوالفقار ما

چونی در این غریبی و چونی در این سفر

برخیز تا رویم به سوی دیار ما

ما را به مشك و خم و سبوها قرار نیست

ما را كشان كنید سوی جویبار ما

سوی پری رخی كه بر آن چشم‌ها نشست

آرام عقل مست و دل بی‌قرار ما

شد ماه در گدازش سوداش همچو ما

شد آفتاب از رخ او یادگار ما

ای رونق صباح و صبوح ظریف ما

وی دولت پیاپی بیش از شمار ما

هر چند سخت مستی سستی مكن بگیر

كارزد به هر چه گویی خمر و خمار ما

جامی چو آفتاب پرآتش بگیر زود

دركش به روی چون قمر شهریار ما

این نیم كاره ماند و دل من ز كار شد

كار او كند كه هست خداوندگار ما

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.