غزل شماره ۶۴
اگر چه عرض هنر پیش یار بی ادبیست
زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست
پری نهفته رخ و دیو در کرشمه حسن
بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست
در این چمن گل بی خار کس نچید آری
چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست
سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد
که کام بخشی او را بهانه بی سببیست
به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رباط
مرا که مصطبه ایوان و پای خم طنبیست
جمال دختر رز نور چشم ماست مگر
که در نقاب زجاجی و پرده عنبیست
هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه
کنون که مست خرابم صلاح بی ادبیست
بیار می که چو حافظ هزارم استظهار
به گریه سحری و نیاز نیم شبیست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
- شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
- طفیل هستی عشقند آدمی و پری
- هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
- درد عشقی کشیده ام که مپرس
نظرات نوشته شده