«سروش» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سروش» در غزلیات حافظ شیرازی
- چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده ها دادست - ز فکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع
به حکم آن که چو شد اهرمن سروش آمد - بجز ثنای جلالش مساز ورد ضمیر
که هست گوش دلش محرم پیام سروش - لطف الهی بکند کار خویش
مژده رحمت برساند سروش - تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش - در راه عشق وسوسه اهرمن بسیست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن - بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب
نوید داد که عام است فیض رحمت او - مولوی
- «سروش» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- فردوسی
- «سروش» در شاهنامه فردوسی
- یکایک بیامد خجسته سروش
بسان پری پلنگینه پوش - درود آوریدش خجسته سروش
کزین بیش مخروش و بازآر هوش - بیامد سروش خجسته دمان
مزن گفت کاو را نیامد زمان - بیامد هم آنگه خجسته سروش
به خوبی یکی راز گفتش به گوش - سروش ار بیابد چو ایشان عروس
دهد پیش هر یک مگر خاکبوس - سرافراز کیخسروش نام کن
به غم خوردن او دل آرام کن - بران ابر باران خجسته سروش
به گودرز گفتی که بگشای گوش - به فرمان یزدان خجسته سروش
مرا روی بنمود در خواب دوش - وگر خود خجسته سروش اندرست
به فرمان یزدان یکی لشکرست - که در آب هر کو بر آیدش هوش
به مینو روانش نبیند سروش - به کاوسیان بود لهراسپ شاد
همیشه ز کیخسروش بود یاد - هم از کین نوشآذر و مهر نوش
دو شاه گرامی دو فرخ سروش - یکی مایهور بود با فر و هوش
سر هندوان بود نامش سروش - یکی مرد بر گاه بنشاندند
به شاهی همی خسروش خواندند - ز گیتی برآمد سراسر خروش
در آذر بد این جشن روز سروش - هم آنگه چو از کوه برشد خروش
پدید آمد از راه فرخ سروش - فرشته بدو گفت نامم سروش
چو ایمن شدی دور باش از خروش