«معرفت» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «معرفت» در غزلیات حافظ شیرازی
- بی معرفت مباش که در من یزید عشق
اهل نظر معامله با آشنا کنند - جهان و هر چه در او هست سهل و مختصر است
ز اهل معرفت این مختصر دریغ مدار - معرفت نیست در این قوم خدا را سببی
تا برم گوهر خود را به خریدار دگر - شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است
آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش - گوهر معرفت آموز که با خود ببری
که نصیب دگران است نصاب زر و سیم - جان پرور است قصه ارباب معرفت
رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو - تا فضل و عقل بینی بی معرفت نشینی
یک نکته ات بگویم خود را مبین که رستی - سعدی شیرازی
- «معرفت» در غزلیات سعدی شیرازی
- اگر اهل معرفت را چو نی استخوان بسنبی
چو دفش به هیچ سختی خبر از قفا نباشد - مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست
که اهل معرفت از تو نظر بپرهیزند - دل برقرار نیست که گویم نصیحتی
از راه عقل و معرفتش رهنمون شود - برگ درختان سبز پیش خداوند هوش
هر ورقی دفتریست معرفت کردگار - دست بالای عشق زور آورد
معرفت را نماند جای ستیز - هر صفتی را دلیل معرفتی هست
روی تو بر قدرت خدای دلایل - ملامتم نکند هر که معرفت دارد
که عشق می بستاند ز دست عقل زمام - پیش از آنم که به دیوانگی انجامد کار
معرفت پند همی داد و نمی پذرفتم - معرفت قدیم را بعد حجاب کی شود
گر چه به شخص غایبی در نظری مقابلم - من بعد از این نه زهد فروشم نه معرفت
کان در ضمیر نیست که اظهار می کنم - رقص حلال بایدت سنت اهل معرفت
دنیا زیر پای نه دست به آخرت فشان - مولوی
- «معرفت» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- داد می معرفتش آن شكرستان
مست شدم برد مرا تا به كجاها - كلیم را بشناسد به معرفتهارون
اگر عصاش نباشد وگر ید بیضا - عقل و عشق و معرفت شد نردبان بام حق
لیك حق را در حقیقت نردبانی دیگرست - اینك آن نوحی كه لوح معرفت كشتی اوست
هر كه در كشتیش ناید غرقه طوفان كند - در شعاع آفتاب معرفت
ذره ذره غیب دانی میكند - گمان عارف در معرفت چو سیر كند
هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد - روزی از معرفت و فقه بسوزد ما را
كه بگویم كه جنیدست و ز شیخان كبار - مست شدند عارفان مطرب معرفت بیا
زود بگو رباعیی پیش درآ بگیر دف - ای شه حسام الدین حسن می گوی با جانان كه من
جان را غلاف معرفت بهر حسامت می كنم - در قهر او صد مرحمت در بخل او صد مكرمت
در جهل او صد معرفت در خامشی گویا چو ظن - داد می معرفتش با تو بگویم صفتش
تلخ و گوارنده و خوش همچو وفای دل من - آن شاه ابراهیم بین كادهم به دستش معرفت
مر تخت را و تاج را كردهست آن سلطان گرو - كوه است جان در معرفت تن برگ كاهی در صفت
بر برگ كی دیده است كس یك كوه را آویخته - كی باشد ای گفت زبان من از تو مستغنی شده
با آفتاب معرفت در سایه شاه آمده - «معرفت» در دیوان شمس - رباعیات مولوی