«هجیر» در غزلستان
- فردوسی
- «هجیر» در شاهنامه فردوسی
- یکی نیزه زد بر میانش هجیر
نیامد سنان اندرو جایگیر - نگهبان دژ رزم دیده هجیر
که با زور و دل بود و با دار و گیر - به دژ در چو آگه شدند از هجیر
که او را گرفتند و بردند اسیر - چو سهراب نزدیکی دژ رسید
هجیر دلارو سپه را بدید - خروش آمد و ناله‌ی مرد و زن
که کم شد هجیر اندر آن انجمن - ز لشکر برون تاخت برسان شیر
به پیش هجیر اندر آمد دلیر - چنین گفت با رزم‌دیده هجیر
که تنها به جنگ آمدی خیره خیر - هجیر دلیر و سپهبد منم
سرت را هم اکنون ز تن برکنم - چنان ننگش آمد ز کار هجیر
که شد لاله رنگش به کردار قیر - ز آزار گردآفرید و هجیر
پر از درد بودند برنا و پیر - هجیر دلاور میان را ببست
یکی باره‌ی تیزتگ برنشست - به دل گفت پس کاردیده هجیر
که گر من نشان گو شیرگیر - بفرمود تا رفت پیشش هجیر
بدو گفت کژی نیاید ز تیر - بپرسید نامش ز فرخ هجیر
بدو گفت نامش ندارم بویر - همی نام جست از زبان هجیر
مگر کان سخنها شود دلپذیر - ازان پس هجیر سپهبدش گفت
که از تو سخن را چه باید نهفت - چنین داد پاسخ مر او را هجیر
که شاید بدن کان گو شیرگیر - چو گودرز کشواد بر میسره
هجیر و گرانمایگان یکسره - سپهدار گودرز کشواد بود
هجیر و چو شیدوش و فرهاد بود