«قلون» در غزلستان
- فردوسی
- «قلون» در شاهنامه فردوسی
- قلون گشت چون مرغ با بابزن
بدیدند لشکر همه تن به تن - بفرمود تا نزد او شد قلون
ز ترکان دلیری گوی پرفسون - هزیمت شد از وی سپاه قلون
به یکبارگی بخت بد را زبون - برون آمد از نزد خسرو قلون
به پیش اندرون مردم رهنمون - قلون دلاور شد آگه ز کار
چو آتش بیامد سوی کارزار - قلون دید دیوی بجسته ز بند
به دست اندرون گرز و برزین کمند - تهمتن بزد دست و نیزه گرفت
قلون از دلیریش مانده شگفت - یکی ترک بد پیر نامش قلون
که ترکان ورا داشتندی زبون - به تنگی دل اندر قلون را بخواند
بران نامور جایگاهش نشاند - چنین گفت با مرد دانا قلون
که اکنون بباید یکی رهنمون - قلون بستد آن مهر وت ازان چو غرو
بیامد ز شهر کشان تا به مرو - قلون رفت تنها بدرگاه اوی
به دربان چنین گفت کای نامجوی - بیامد قلون تا به نزدیک در
بکاف در خانه بنهاد سر - قلون گفت شاها پیامست و بس
نخواهم که گویم سخن پیش کس - قلون رفت با کارد در آستی
پدیدار شد کژی و کاستی - قلون را به توران دو فرزند بود
ز هر گونهیی خویش و پیوند بود