سر به کوى عشق غلتانيده گير
چشم را بر خواب خوابانيده گير
زلف پيچانت چو گيرم بيهده
تهمتى بر خويش پيچانيده گير
چشم تو خون مى نغلتد از درون
گوهرى از ديده غلتانيده گير
چون نمى گردد دلت، چون آسيا
ما چه گردانيم گردانيده گير
چند ترکانه به خون اغرا کنى
خانه زنبور شورانيده گير
پس کند تا کى زبان گردن چو شمع
آتش اندر سينه گيرانيده گير
گر چه خسرو را بميرانى ز غم
نام چون باقيست، ميرانيده گير