ز زلف تو کمر فتنه بر ميان بستن
ز من به يک سر مويت همه جهان بستن
دل پر آتش من زان به زلف در بستى
که بس عجب بد آتش به ريسمان بستن
ز عشق طره تو نافه مى کند آهو
وگر که چند گره به شکم توان بستن
نگار بستن تو جادويى است اندر دست
کزان نگار توان دست جاودان بستن
ز ناتوانى چشمت جهان چو گشت خراب
طبيب را نبود چاره از دکان بستن
خيال روى تو شد شهربند سينه من
هماى را نتوان جز به استخوان بستن
نبست خسرو مسکين دلى به تو که تراست
اگر چه نيز گشايد از اين ميان بستن