غزل شماره ۱۹۲
بشكن سبو و كوزه ای میرآب جان‌ها
تا وا شود چو كاسه در پیش تو دهان‌ها
بر گیجگاه ما زن ای گیجی خردها
تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها
ناقوس تن شكستی ناموس عقل بشكن
مگذار كان مزور پیدا كند نشان‌ها
ور جادویی نماید بندد زبان مردم
تو چون عصای موسی بگشا برو زبان‌ها
عاشق خموش خوشتر دریا به جوش خوشتر
چون آینه‌ست خوشتر در خامشی بیان‌ها
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ای جان و قوام جمله جان‌ها
- ای وصالت یك زمان بوده فراقت سال‌ها
- چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها
- ای طایران قدس را عشقت فزوده بال‌ها
- گر نه تهی باشدی بیشترین جوی‌ها
نظرات نوشته شده