غزل شماره ۷۱۳
ساقی زان می كه می‌چریدند
بفزای كه یاركان رسیدند
مهمان بفزود می بیفزا
زان خنب كه اولیا چشیدند
زان می كه ز بوش جمله ابدال
در خلق پدید و ناپدیدند
ای ساقی خوب شكرلله
كان روی نكوت را بدیدند
ای آتش رخت سوز عشاق
در عشق تو رخت‌ها كشیدند
ای پرده فروكشیده بنگر
كز عشق چه پرده‌ها دریدند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- یك خانه پر ز مستان مستان نو رسیدند
- دوش عشق شمس دین می باختیم
- گر در آب و گر در آتش می‌روی
- هر دم ای دل سوی جانان می‌روی
- چو بی گه آمدی باری درآ مردانه‌ای ساقی
نظرات نوشته شده
- دیوید در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۴۰۰ نوشته
- با عرض سلام .دیوید هستم خواستم بگم این غزل خوش باش...درک کردنش زندگیه هرکسی رو دگرگون میکنه.واقعا فوق العاده اس.راضیم ازتون.باتشکر