غزل شماره ۹۳۵

مكن مكن كه پشیمان شوی و بد باشد

كه بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد

چه ریشه بركنی از غصه و پشیمانی

چو ریش عقل تو در دست كالبد باشد

بكن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش

كه صلح را ز چنین جنگ‌ها مدد باشد

وگر گریز كنی همچو آهو از كف شیر

ز تو گریزد آن ماه بر اسد باشد

نه گوش تو سخن یار مهربان شنود

نه پیش چشم تو دلدار سروقد باشد

نشین به كشتی روح و بگیر دامن نوح

به بحر عشق كه هر لحظه جزر و مد باشد

گذر ز ناز و ملولی كه ناز آن تو نیست

كه آن وظیفه آن یار ماه خد باشد

چه ظلم كردم بر حسن او كه مه گفتم

صد آفتاب و فلك را بر او حسد باشد

خموش باش و مگو ریگ را شمار مكن

شمار چون كنی آن را كه بی‌عدد باشد

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.