غزل شماره ۲۰۲۶
به شكرخنده ببردی دل من
بشكن شكر دل را مشكن
دل ما را كه ز جا بركندی
به تو آمد پر و بالش بمكن
بنگر تا به چه لطفش بردی
رحم كن هر نفسش زخم مزن
جانم اندر پی دل می‌آید
چه كند بی‌تو در این قالب تن
بی‌تو دل را نبود برگ جهان
بی‌تو گل را نبود برگ چمن
هین چرا بند شكستی خاموش
یا مگر نیست تو را بند دهن
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- عشق تو آورد قدح پر ز بلای دل من
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
- قصد جفاها نكنی ور بكنی با دل من
- با آن سبك روحی گل وان لطف شه برگ سمن
- جانا تویی كلیم و منم چون عصای تو
نظرات نوشته شده