غزل شماره ۲۳۰۰
با زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به
چون راهروی باری راهی كه برد تا ده
بشنو سخن یاران بگریز ز طراران
از جمع مكش خود را استیزه مكن مسته
آدم ز چه عریان شد دنیا ز چه ویران شد
چون بود كه طوفان شد ز استیزه كه با مه
تا شمع نمی‌گرید آن شعله نمی‌خندد
تا جسم نمی‌كاهد جان می‌نشود فربه
خوی ملكی بگزین بر دیو امیری كن
گاو تو چو شد قربان پا بر سر گردون نه
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- من سرخوش و تو دلخوش غم بی‌دل و بی‌سر به
- خنك آن كس كه چو ما شد همگی لطف و رضا شد
- سحر این دل من ز سودا چه می‌شد
- یوسف آخرزمان خرامان شد
- من از اقلیم بالایم سر عالم نمی‌دارم
نظرات نوشته شده