«یاران» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «یاران» در غزلیات حافظ شیرازی
- ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا - دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما - صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است - نیست در بازار عالم خوشدلی ور زان که هست
شیوه رندی و خوش باشی عیاران خوش است - دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران
چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست - فغان که آن مه نامهربان مهرگسل
به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت - گر چه یاران فارغند از یاد من
از من ایشان را هزاران یاد باد - از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش
که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی گیرد - نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاست
گره بگشود از ابرو و بر دل های یاران زد - من از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دست
که چشم باده پیمایش صلا بر هوشیاران زد - نظر بر قرعه توفیق و یمن دولت شاه است
بده کام دل حافظ که فال بختیاران زد - ز راه میکده یاران عنان بگردانید
چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد - یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد - کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد - شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد - مصلحت دید من آن است که یاران همه کار
بگذارند و خم طره یاری گیرند - غلام نرگس مست تو تاجدارانند
خراب باده لعل تو هوشیارانند - من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه
هزار شکر که یاران شهر بی گنهند - خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز
شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید - عید است و آخر گل و یاران در انتظار
ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار - دل به رغبت می سپارد جان به چشم مست یار
گر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کس - الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم - ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم - حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت
وفای صحبت یاران و همنشینان بین - عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست
غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو - یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه دولت پناه تو - گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش
آه از این لطف به انواع عتاب آلوده - آن آهوی سیه چشم از دام ما برون شد
یاران چه چاره سازم با این دل رمیده - شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می کنید کاری - می باقی بده تا مست و خوشدل
به یاران برفشانم عمر باقی - سعدی شیرازی
- «یاران» در غزلیات سعدی شیرازی
- یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند
بی وفا یاران که بربستند بار خویش را - بلای غمزه نامهربان خون خوارت
چه خون که در دل یاران مهربان انداخت - به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز
که هشیاران نیاویزند با مست - عیب یاران و دوستان هنرست
سخن دشمنان نه معتبرست - بدیل دوستان گیرند و یاران
ولیکن شاهد ما بی بدیلست - یارا بهشت صحبت یاران همدمست
دیدار یار نامتناسب جهنمست - خوش می روی به تنها تن ها فدای جانت
مدهوش می گذاری یاران مهربانت - هیچ کس را بر من از یاران مجلس دل نسوخت
شمع می بینم که اشکش می رود بر روی زرد - طرفه می دارند یاران صبر من بر داغ و درد
داغ و دردی کز تو باشد خوشترست از باغ ورد - قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران
اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد - درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند - مجلس یاران بی ناله سعدی خوش نیست
شمع می گرید و نظارگیان می خندند - بار یاران بکش که دامن گل
آن برد کاحتمال خار کند - مرا زمانه ز یاران به منزلی انداخت
که راضیم به نسیمی کز آن دیار آید - ای که به یاران غار مشتغلی دوستکام
غمزده ای بر درست چون سگ اصحاب غار - یاران شنیده ام که بیابان گرفته اند
بی طاقت از ملامت خلق و جفای یار - بعد از این ای یار اگر تفصیل هشیاران کنند
گر در آن جا نام من بینی قلم بر سر زنش - ناگزیرست یار عاشق را
که ملامت کنند یارانش - بلبل که به دست شاهد افتاد
یاران چمن کند فراموش - خمار در سر و دستش به خون هشیاران
خضیب و نرگس مستش به جادویی مکحول - مطرب یاران برفت ساقی مستان بخفت
شاهد ما برقرار مجلس ما بردوام - مکن رغبت به هر سویی به یاران پراکنده
که من مهر دگر یاران ز هر سویی پراکندم - با تو یاران همه در ناز و نعیم
من گنه کارم از آن می سوزم - یاران صبوحیم کجایند
تا درد دل خمار گویم - بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران - دو چشم مست میگونت ببرد آرام هشیاران
دو خواب آلوده بربودند عقل از دست بیداران - گر آن ساقی که مستان راست هشیاران بدیدندی
ز توبه توبه کردندی چو من بر دست خماران - گر آن عیار شهرآشوب روزی حال من پرسد
بگو خوابش نمی گیرد به شب از دست عیاران - خلاف شرط یارانست سعدی
که برگردند روز تیرباران - فراق دوستانش باد و یاران
که ما را دور کرد از دوستداران - گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان
باشد که دست ظلم بداری ز بی گناه - عجب دارند یارانم که دستش را همی بوسم
ندیدستند مسکینان سری افتاده در پایی - یاران همه با یار و من خسته طلبکار
هر کس به سر آبی و سعدی به سرابی - گله از فراق یاران و جفای روزگاران
نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی - تو قدر صحبت یاران و دوستان نشناسی
مگر شبی که چو سعدی به داغ عشق بخفتی - ز چشم مست تو واجب کند که هشیاران
حذر کنند ولی تاختن نهان آری - بگوی مطرب یاران بیار زمزمه ای
بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی - قدح چون دور ما باشد به هشیاران مجلس ده
مرا بگذار تا حیران بماند چشم در ساقی - خیام نیشابوری
- «یاران» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «یاران» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما
چون اشك غمخواران ما در هجر دلداران ما - بربند لب همچون صدف مستی میا در پیش صف
تا بازآیند این طرف از غیب هشیاران ما - هلا یاران كه بخت آمد گه ایثار رخت آمد
سلیمانی به تخت آمد برای عزل شیطان را - یاری كه دلم خستی در بر رخ ما بستی
غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا - چه یاری یابد از یاران همدل
كسی كز جان شیرین گشت تنها - تا از جز فضل من ندانی
یاران لطیف باوفا را - خشم یاران فرع باشد اصلشان عشق نوست
از برای خشم فرعی اصل را رانی چرا - جمله یاران تو سنگند و توی مرجان چرا
آسمان با جملگان جسمست و با تو جان چرا - هوشیاران سر فكنده جمله خود از بیم و ترس
پیش او صفها كشیده بیدعا و بیثنا - گویند جمله یاران باطل شدند و مردند
باطل نگردد آن كو بر حق كند تولا - بر پردههای دنیا بسیار رقص كردیم
چابك شوید یاران مر رقص آن جهان را - زان روز ما و یاران در راه عهد كردیم
پنهان كنیم سر را پیش افكنیم سر را - یاران نو گرفتی و ما را گذاشتی
ما بیتو ناخوشیم اگر تو خوشی ز ما - وگرت رزق نباشد من و یاران بخوریم
فانصتوا و اعترفوا معشرا اخوان صفا - ای ابر خوش باران بیا وی مستی یاران بیا
وی شاه طراران بیا مستان سلامت میكنند - ببین كان لكلك گویا برآمد بر سر منبر
كه ای یاران آن كاره صلا كه وقت كار آمد - یاران سحر خیزان تا صبح كی دریابد
تا ذره صفت ما را كی زیر و زبر یابد - یك حمله دیگر همه در رقص درآییم
مستانه و یارانه كه آن یار درآمد - خیزید روان شوید یاران
تا همچو روان صفا پذیرید - چون روز شود به هوشیاران
زین باده نشانه وانمایید - رخت بربندید ای یاران كه سلطان دو كون
ایستاده بر فراز عرش سنجق میزند - هم دلم افغان كنان گوید كه راه من زدند
هم دل من راه عیاران ابله میزند - هست مستی كه كشد گوش مرا یارانه
از چنین صف نعالم سوی پیشانه برد - گر ز یاران گل آلود بریدی مگری
چون ز گل دور شود آب صفایی برسد - ور به یاری و كریمی شبكی روز آری
از برای دل پرآتش یاران چه شود - ور بیاری شبكی روز آری
از برای دل یاران چه شود - ور بیاری شبكی روز آری
از برای دل یاران چه شود - باغ ز سرما بكاست شد ز خدا دادخواست
لطف خدا یار شد دولت یاران رسید - كه آهوی متأنس بماند از یاران
به لاله زار و به مرعای ارغوان نرسد - خمش كنم كه خمش به پیش هشیاران
كه خلق خیره شدند و خیالشان افزود - كوری هشیاران ده آن جام سلطانی بده
تا جسم گردد همچو جان تا شب شود همچون سحر - او میكشدت جانب صلح و طرف جنگ
گه صحبت یاران و گهی اوج سفر بر - بر زمین و چرخ روید مر تو را یاران صاف
لیك عهدی كردهای با یار پیشین یاد دار - هر كه زین رنج مرا باز یكی یارانه
بكند در عوض آن بكنم من صد بار - هین باز پرید جمله یاران
شه باز بكوفت طبل شهباز - هر نفس آید نثار بر سر یاران كار
از بر جانان كه اوست جان و دل افزای عشق - در این پایان در این ساران چو گم گشتند هشیاران
چه سازم من كه من در ره چنان مستم كه لاتسأل - بفرما صبر یاران را به پندی حرص داران را
بمشنو نفس زاران را مباش از دست حرص آكل - سوی اصل خویش یعنی بحر جان
جمع یاران همچو باران الرحیل - یاران كه چه یاریدم تنها مگذاریدم
چون عشق ملك بردهست از چشم بشر خوابم - بستان قدح از دستم ای مست كه من مستم
كز حلقه هشیاران این ساعت وارستم - یاران به خبر بودند دروازه برون رفتند
من بیره و سرمستم دروازه نمیدانم - آوازه آن یاران چون مشك جهان پر شد
ز آواز بشد عقلم آوازه نمیدانم - اگر تو نیستی در عاشقی خام
بیا مگریز از یاران بدنام - مرا گفتی ببر از جمله یاران
بكندم از همه دل در تو بستم - منم همراز تو در حشر و در نشر
نه چون یاران دنیا میزبانم - ضمیر همدگر دانند یاران
نباشم یار صادق گر ندانم - یاران همه پیشتر نشینید
تا چهره همدگر ببینیم - چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم
یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم - جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند
ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم - ظلمتی كز اندرونش آب حیوان می زهد
هست آن ظلمت به نزد عقل هشیاران صیام - ما و یاران همدل و همدم شویم
همچو آتش بر صف رستم زنیم - خموش كی هلدم تشنگی این یاران
مگر كه از بر یاران به یار غار روم - رفتند جهان داران خون خواره و عیاران
بر خلق نبخشوده رو كم تركوا برخوان - یاران بشوریده با جان بسوزیده
بگشاده دل و دیده در شاهد بیكابین - كسی اندر سفر چندین نماند
جدا از شهر و از یاران پیشین - كلاه جمله هشیاران ربودند
در این بازارگه چه جای مستان - به باغ آییم فردا جمله یاران
همه یاران همدل همچو باران - الصلا یاران به سوی تخت شاه
گنج بیرنج است و سود بیزیان - گفتی شدم پریشان از مفلسی یاران
بگشا دو لب جهان را پردر و پرگهر كن - چو خوردی صرف خوش بو را بده یاران میجو را
رها كن حرص بدخو را مخور می جز در این میدان - كشیده گوش هشیاران به مستی
زهی اقبال و بخت مستدام او - بشنو سخن یاران بگریز ز طراران
از جمع مكش خود را استیزه مكن مسته - تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران مسپار یكی دانه - یاران وفا را بین اخوان صفا را بین
در رقص كه بازآمد آن گنج به ویرانه - چو بیگاه است و باران خانه خانه
صلای جمله یاران خانه خانه - با دعا و با اجابت نقب كرده نیم شب
سوی عیاران رند و صد دغا آموخته - چون شیشه بشكنی جان بسیار پای یاران
مجروح و خسته گردد این خود بود كمینه - یاران دل شكسته بر صدر دل نشسته
مستان و میپرستان میدان من گرفته - تو تاج ما وآنگه سرهای ما شكسته
تو یار غار وآنگه یاران من گرفته - ای حسرت سرو سهی ای رونق شاهنشهی
خواهم كه یاران را دهی یك یاریی یارانهای - یا چون شراب جان فزا هر جزو را دادی طرب
یا همچو یاران كرم با خاكدان آمیختی - بگو اسرار ای مجنون ز هشیاران چه میترسی
قبا بشكاف ای گردون قیامت را چه میپایی - بسی اشكوفه و دلها كه بنهادند در گلها
همیپایند یاران را به دعوتشان بكن یاری - ازیرا ناله یاران بود تسكین بیماران
نگنجد در چنین حالت بجز ناله شما یاری - زمان رقت و رحمت بنالید از برای او
شما یاران دلدارید گرییدش ز دلداری - میبیند و میداند یك یك سر یاران را
امروز در این مجمع شاهنشه سردانی - هم پهلوی خم سر نهای خواجه هرجایی
پرهیز ز هشیاران وز مردم غوغایی - مگریز ز یاران تو چو باران و مكش سر
گر سر كشی سرگشته ایام بمانی - نگارا تو در اندیشه درازی
بیاوردی كه با یاران نسازی - بیا ای خواجه بنگر یار ما را
چو از اصحاب و از یاران مایی - چون نگه كردم چه دیدم آفت جان و دلی
ای مسلمانان ز رحمت یاریی یارانهای - چونك عقل از شمس تبریزی به حیرت درفتاد
تا شده یاران و ما دیوانه دیوانگی - پر فروشوی از این آب و گل و باش سبك
پی یاران پریده چه كنی كه نپری - خوش بود گر كاهلی یك سو نهی
وز همه یاران تو زوتر برجهی - ای همرهان و یاران گریید همچو باران
تا در چمن نگاران آرند خوش لقایی - ماند سخن در دهان و رفت دل من
جانب یاران به سوی دور دیاری - از این ملولی بگذر به سوی روزن منگر
شراب با یاران خور میان یاران خوشتر - جمله یاران ز عشق زنده شدند
تو چنین ماندهای چه میمانی - در فراقند زین سفر یاران
این سفر را قرار بایستی - نشاید عاشقان را یار هشیار
ز هشیاران نیاید هیچ یاری - دلا معنی بیقراری بگویم
بنه گوش، یارانه بشنو، كه یاری - «یاران» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- یاران غریب را نگهدار مخسب
امشب شب بخشش است زنهار مخسب - آن را که بود کار نه زین یارانست
کاین پیشهی ما پیشهی بیکارانست - این راه که راه دزد و عیارانست
چه جای توانگران و زردارانست - از سنبل تر رونق عطاران برد
وز نرگس مست خون هشیاران ریخت - باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت
یار آمد و می در قدح یاران ریخت - آن روز که روز ابر و باران باشد
شرط است که جمعیت یاران باشد - من غرقهی آن سینهی دریا صفتم
یاران مرا بگو که پرهیز کنند - یاریکه از او کار شود یاران را
در صورت آدمی به عالم آمد - یاران یاران ز هم جدائی مکنید
در سر هوس گریز پائی نکنید - هرچند ملولی نفسی با ما باش
مگریز ز یاران و درین غوغا باش - عیاران را ز آتش آمد مفرش
عیار نهای ز عاشقان پا درکش - خورشید تو خواهم که بیاران برسد
چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم - آن کس که نساخت با لقای یاران
افتاد به مکر دزد و تهدید عوان - ای رفته ز یاران تو به یک گوشه کران
فریاد تو از خوی بد و بار گران - روز باران بگلشنت جمع شویم
شیرین باشند روز باران یاران - اندر دل من مها دلافروز توئی
یاران هستند لیک دلسوز توئی - با بیخبران اگر نشستی بردی
با هشیاران اگر نشستی مردی - پران باشی چو در صف یارانی
پری باشی سقط چو بی ایشانی - ور رشک نبودی همه هشیاران را
بیخویش و خراب و مست و حیران کنمی - فردوسی
- «یاران» در شاهنامه فردوسی
- ز کشمیر تا پیش دریای چین
برو شهریاران کنند آفرین - ببستند یارانش یکسر کمر
همیدون به دریا نهادند سر - به یارانش گفت آنکه بر تیره خاک
برآرد چنین بر ز جای از مغاک - به نیکی ببست از همه دست بد
چنانک از ره هوشیاران سزد - سوی شهریاران سر انجمن
شوم خام گفتار و پیمان شکن - کمر بستهی شهریاران بود
به ایران پناه سواران بود - به شاخی زدی دست کاندر زمین
برو شهریاران کنند آفرین - همی باش و دل را مکن هیچ بد
که از شهریاران دلیری سزد - هم از رزمزن نامداران خویش
وزان پهلوانان و یاران خویش - همه جای جنگی سواران بدی
نشستنگه شهریاران بدی - که رستم به مصر و به بربر چه کرد
بران شهریاران به روز نبرد - گر از گوهر شهریاران بدی
ازین زیجها جستن آسان بدی - چنین گفت پس شاه توران بدوی
که یاران گزینیم در زخم گوی - ز یاران یکی شیر جنگی بخوان
برین تیزتگ بارگی برنشان - به یاران چنین گفت کای سرکشان
که خواهد که گردد به گیتی نشان - که تاج سر شهریاران توی
که گوید که پور شبانان توی - رسیدند یاران لشکر بدوی
غمی یافتندش پر از آب روی - کنون گر به رزماند یاران من
به بزم اندرون غمگساران من - به یاران چنین گفت کاینت شگفت
کزین برتر اندیشه نتوان گرفت - دل شهریاران پر از بیم اوست
بلا بر زمین تخت و دیهیم اوست - چو کین سر شهریاران بود
سر و کار با تیرباران بود - می آورد با میگساران نو
نشستی نو آیین و یاران نو - به یاران چنین گفت کان زخم گرگ
نبد جز به شمشیر مردی سترگ - ز دریا به زین اندر آورد پای
برفتند یارانش با او ز جای - که این نامهی شهریاران پیش
بپویندم از خوب گفتار خویش - چو شه نامهی شهریاران بخواند
نشست از برگاه و یاران بخواند - سر شهریاران تهی کرد جای
فریبنده را گفت نزد من آی - سر شهریارانش گفت ای پسر
ندانم گناهی به جای پدر - به هرجا کجا شهریاران بدند
ازان کار گشتاسپ آگه شدند - ستایندهی شهریاران بدی
به کاخ افسر نامداران بدی - که باران او در بهاران بود
نه چون همت شهریاران بود - چو جنگ آیدش پیش جنگ آورد
سر شهریاران به چنگ آورد - چو دیدش فرو ریخت دینار و گفت
که با شهریاران خرد باد جفت - تن شهریاران گرامی بود
که از کوشش سخت نامی بود - ز گاه منوچهر تا کیقباد
دل شهریاران بدو بود شاد - به یاران چنین گفت کز رای شاه
نپیچیدم و دور گشتم ز راه - به گیتی هرانکس که نیکی شناخت
بکوشید و با شهریاران بساخت - پرستیدن شهریاران همان
از امروز تا روز پیشی همان - همه گفتم اکنون بهی برگزین
دل شهریاران نیازد به کین - بدین نامهی شهریاران پیش
بزرگان و جنگی سواران پیش - همه شهریاران ایران بدند
به رزم اندرون نره شیران بدند - تو آن کن که از شهریاران سزاست
پدر شاه بود و پسر پادشاست - زن و کودک شهریاران اسیر
وگر کشته خسته به ژوپین و تیر - از ایشان چو بشنید فرمان گزید
چنان کز دل شهریاران سزید - چو پروردهی شهریاران بود
به بزم افسر نامداران بود - نشستنگه شهریاران خویش
بسازید زین پس به آیین پیش - ببخشید یارانش را سیم و زر
کرا در خور آمد کلاه و کمر - که پیروز گشتی بریشان همه
شبان بودی و شهریاران رمه - دگر شهریاران که روز نبرد
سرانشان ز باد اندر آمد به گرد - وزو بر روان محمد درود
بیارانش بر هر یکی برفزود - چو جنگ آیدش پیش جنگ آورد
سر شهریاران به چنگ آورد - هم افراسیاب آن بداندیش مرد
کزو بد دل شهریاران به درد - چنین داد پاسخ که هرگز دروغ
بر شهریاران نگیرد فروغ - سرانجمن بد ز یاران علی
که خوانند او را علی ولی - ازو بر روان محمد درود
بیارانش بر هریکی برفزود - شما هرک دارید دانش بزرگ
مباشید با شهریاران سترگ - به شادی در بخشش اندر گشاد
بر اندازه یارانش را هدیه داد - به یاران همی گفت یزدان سپاس
که رفتیم و ایمن شدیم از هراس - ز شاپور بهرام تا اردشیر
همه شهریاران برنا و پیر - که گر شاه پیروز گردد برین
برو شهریاران کنند آفرین - مکافات سازم بدان را به بد
چنان کز ره شهریاران سزد - به یاران چنین گفت کای سرکشان
شنیده ز تخت بزرگی نشان - نیابی تو داماد بهتر ز من
گو شهریاران سر انجمن - بدو گفت کاین را چه گویی همی
پی شهریاران چه جویی همی - کجا ناجوانمرد بود و درشت
چو سی و شش از شهریاران بکشت - به یاران چنین گفت بهرام گرد
که تیر و کمان دارم و دست برد - خرد افسر شهریاران بود
همان زیور نامداران بود - بران کرسی زرش بنشاندند
ز درگاه یارانش را خواندند - چنین گفت شنگل به یاران خویش
بدان تیزهش رازداران خویش - بیاورد یاران بهرام را
سواران بازیب و با نام را - فرستادهی شهریاران کشی
به غمری برد راه و بیدانشی - به اندازه یارانش را هم چنین
بیاراست اسپان به دیبای چین - خروشی برآمد ز کشور بدرد
ازان شهر یاران آزادمرد - بدو داد وچند آفرین کرد نیز
بیارانش بخشید بسیار چیز - وزان پس فرستیم یک یک پیام
مگر شهریاران بیابند کام - بپرسید کز شهریاران که بیش
بهوش و به آیین و با رای و کیش - بهشتم که دشمن بداند ز دوست
بیآزاری از شهریاران نکوست - ز یاران بسی ماند و چندی گذشت
تو با جام همراه مانده به دشت - که از شهریاران توخوردهام
تو را نیز در بر بپروردهام - دگر آنک داننده مرد کهن
که از شهریاران گزارد سخن - چنین است یارانت را گفت و گوی
که ما را بدین تاختن نیست روی - به یاران چنین گفت کاکنون چه سود
اگر من برآرم ز بندوی دود - چو بشنید بندوی آنجا بماند
وزان دشت یاران خود رابخواند - بر آتش پراگند چندی کباب
بخوردن گرفتند یاران شتاب - ازان پس به یاران چنین گفت شاه
که هرکس که او بیش دارد گناه - گرفتند یاران برو آفرین
که ای پاک دل خسرو پاک دین - بدیدند یاران خسروهمه
شد او گرگ و آن نامداران رمه - بدان خیمهها در ندیدند کس
جز از ویژه یاران بهرام و بس - به یاران چنین گفت کاکنون گریز
به آید ز آرام با رستخیز - بیارانش بر خلعت افگند نیز
درم داد و دینار و هرگونه چیز - چهل خوان زرین پایه بسد
چنان کز در شهر یاران سزد - مرا بود شاهی سی و هشت سال
کس از شهر یاران نبودم همال - شده مست یاران شاه اردشیر
نماند ایچ رامشگر و یادگیر - بد اندیش یاران او را براند
جز از شاه و پیروز خسرو نماند - چو از تخمهی شهریاران کسی
بیاید نمانی تو ایدر بسی - چو هشتاد در پیش و هشتاد پس
پس شمع یاران فریادرس - که یزدانش تاج کیان برنهاد
همه شهریارانش فرخ نژاد - به یاران چنین گفت که اکنون شتاب
مدارید تا او بدین روی آب - همانگه رسیدند یاران اوی
همه دشت ازو شد پر از گفت و گوی