غزل شماره ۴۰۰
وه که در عشق چنان می سوزم
که به یک شعله جهان می سوزم
شمع وش پیش رخ شاهد یار
دم به دم شعله زنان می سوزم
سوختم گر چه نمی یارم گفت
که من از عشق فلان می سوزم
رحمتی کن که به سر می گردم
شفقتی بر که به جان می سوزم
با تو یاران همه در ناز و نعیم
من گنه کارم از آن می سوزم
سعدیا ناله مکن گر نکنم
کس نداند که نهان می سوزم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- نه از چینم حکایت کن نه از روم
- از تو با مصلحت خویش نمی پردازم
- که برگذشت که بوی عبیر می آید
- سرو سیمینا به صحرا می روی
- آن که نقشی دیگرش جایی مصور می شود
نظرات نوشته شده