غزل شماره ۳۱۴۶
ای دلزار محنت و بلا داری
بر خدا اعتمادها داری
اینچنین حضرتی و تو نومید؟
مكن ای دل، اگر خدا داری
رخت اندیشه می‌كشی هرجا
بنگر آخر، جز او كرا داری؟
لطفهایی كه كرد چندین گاه
یاد آور اگر وفاداری
چشم سر داد و چشم سر ایزد
چشم جای دگر چرا داری؟!
عمر ضایع مكن، كه عمر گذشت
زرگری كن، كه كیمیا داری
هر سحر مر ترا ندا آید
سو ما آ، كه داغ ما داری
پیش ازین تن تو جان پاك بدی
چند خود را ازان جدا داری؟!
جان پاكی، میان خاك سیاه
من نگویم، تو خود روا داری؟!
خویشتن را تو از قبا بشناس
كه ازین آب و گل قبا داری
می‌روی هر شب از قبا بیرون
كه جز این دست، دست و پا داری
بس بود، این قدر بدان گفتم
كه درین كوچه آشنا داری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- به حق آنك تو جان و جهان جانداری
- صنما تو همچو آتش قدح مدام داری
- در این سرما سر ما داری امروز
- از مرگ چه اندیشی چون جان بقا داری
- چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری
نظرات نوشته شده