غزل شماره ۶۹۳

اى سيه گر سپيد کارى تو

سرخ رويى و سبز دارى تو

من به جان سوختم بگو آخر

با شب و روز در چه کارى تو

روز به کار تو کى توانم برد

زانکه بس بوالعجب نگارى تو

کار ما را قرار مى ندهى

دلبرى سخت بى قرارى تو

نيست بويى ز وصل تو کس را

زانکه همرنگ روزگارى تو

غم من خور که غم بخورد مرا

راستى نيک غمگسارى تو

زان سبب شادمانى از غم من

که ازين غم خبر ندارى تو

بلبل شاخ عشق عطار است

گر به خوبى گل بهارى تو

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.