«سرود» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سرود» در غزلیات حافظ شیرازی
- در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسیحا را - سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست - حافظ سرود مجلس ما ذکر خیر توست
بشتاب هان که اسب و قبا می فرستمت - غزلیات عراقیست سرود حافظ
که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد - مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد - سرود مجلس جمشید گفته اند این بود
که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند - چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی
ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید - دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش - ساقی به صوت این غزلم کاسه می گرفت
می گفتم این سرود و می ناب می زدم - چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش
که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم - سعدی شیرازی
- «سرود» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «سرود» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد
مگر آن مطرب جانها ز پرده در سرود آمد - نه ز مردود گریزی نه ز مقبول خلاص
بهل این را كه نگنجد نه به بحث و نه سرود - دلا تو راست بگو دوش می كجا خوردی
كه از پگاه تو امروز مولعی به سرود - سرود و بانگ تو زان رو گشاد میآرد
كه آن ز روح معلاست نی ز جسم فرود - ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود
بسی بكردم لاحول و توبه دل نشنود - فردوسی
- «سرود» در شاهنامه فردوسی
- بخوردند باده به آوای رود
همی گفت هر یک به نوبت سرود - به بربط چو بایست بر ساخت رود
برآورد مازندرانی سرود - به گوش زن جادو آمد سرود
همان نالهی رستم و زخم رود - به شهر اندر آوای رود و سرود
به هم برکشیدند چون تار و پود - بدین داستان گفتم آن کم شنود
کنون رزم رستم بباید سرود - ز نالیدن چنگ و رود و سرود
به شادی همی داد دل را درود - نشستند یک هفته با نای و رود
می و ناز و رامشگران و سرود - چنین گفت ازان پس بمادر فرود
کز ایران سخن با که باید سرود - همه دشت ز آوای رود و سرود
روان را همی داد گفتی درود - در آن خانه سیصد پرستنده بود
همه با رباب و نبید و سرود - جهانجوی چون روی او را بدید
سرود و می و رود برتر کشید - بپرسید کاندر جهان بانگ رود
شنیدی و آوای مست و سرود - ز رود و می و بانگ چنگ و سرود
هوا را همی داد گفتی درود - همه چامه گر سوفزا را ستود
ببربط همی رزم ترکان سرود - چو بهرام داماد خاقان بود
ازو بد سرودن نه آسان بود - ز نالیدن بوق و بانگ سرود
هوا گشت ز آواز بیتار و پود - وگر دیو بودی نگفتی سرود
همان نیز نشناختی زخم رود - چوبشنید سرکش دلش تیره شد
به زخم سرود اندرو خیره شد - زننده بران سرو برداشت رود
همان ساخته پهلوانی سرود - سرودی به آواز خوش برکشید
که اکنون تو خوانیش داد آفرید - زننده دگرگون بیاراست رود
برآورد ناگاه دیگر سرود - برآمد دگر باره بانگ سرود
همان ساخته کرده آواز رود - بفرمود تا برکشیدند رود
شد ایوان پر از بانگ رود و سرود