«کعبه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «کعبه» در غزلیات حافظ شیرازی
- حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست
احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست - آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت
بر در میکده دیدم که مقیم افتادست - در کعبه کوی تو هر آن کس که بیاید
از قبله ابروی تو در عین نماز است - یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است - چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکیست
نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود - در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور - دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت
از شوق آن حریم ندارد سر حجاز - جمال کعبه مگر عذر ره روان خواهد
که جان زنده دلان سوخت در بیابانش - سعدی شیرازی
- «کعبه» در غزلیات سعدی شیرازی
- سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر
کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست - آخر ای کعبه مقصود کجا افتادی
که خود از هیچ طرف حد بیابان تو نیست - ای جمال کعبه رویی باز کن
تا طوافی می کنم پیرامنت - مغیلان چیست تا حاجی عنان از کعبه برپیچد
خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد - وصال کعبه میسر نمی شود سعدی
مگر که راه بیابان پرخطر گیرند - خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن
قتل اینان که روا داشت که صید حرمند - تو همچو کعبه عزیز اوفتاده ای در اصل
که هر که وصل تو خواهد جهان بپیماید - جمال کعبه چنان می دواندم به نشاط
که خارهای مغیلان حریر می آید - آرزومند کعبه را شرطست
که تحمل کند نشیب و فراز - ز کعبه روی نشاید به ناامیدی تافت
کمینه آن که بمیریم در بیابانش - ساربانا جمال کعبه کجاست
که بمردیم در بیابانش - چو بت به کعبه نگونسار بر زمین افتد
به پیش قبله رویت بتان فرخاری - مولوی
- «کعبه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- بر کعبهی نیستی طوافی دارد
عاشق چو ز کعبه است آفاقی نیست - برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات
مانندهی حاجیان به کعبه و به عرفات - جانم بر آن جان جهان رو کرده است
هم قبله و هم کعبه بدانسو کرده است - در بتکده تا خیال معشوهی ما است
رفتن به طواف کعبه در عین خطا است - گر کعبه از او بوی ندارد کنش است
با بوی وصال او کنش کعبهی ما است - آن را که شراب وصل جانان دادند
در مذهب او کعبه و بتخانه یکیست - در کعبهی عشق سوی میقات نگر
هیهات شنو ز روح و هیهات نگر - در کعبهی عشاق طوافی چو کنی
دریاب که کعبه میکند با تو طواف - خواهی که ترا کعبه کند استقبال
مائی و منی را به منی قربان کن - ای روی تو کعبهی دل و قبلهی جان
چون شمع ز غم سوختم ای شعلهی جان - تا روی تو قبلهام شد ای جان جهان
نز کعبه خبر دارم و نز قبلهی نشان - آنی تو که در صومعه مستم داری
در کعبه نشسته بتپرستم داری - مادام که در راه هوا و هوسی
از کعبهی وصل هردمی باز پسی - در بادیهی طلب چو جهدی بنمای
باشد که به کعبهی وصالش برسی