غزل شماره ۵۶۲
دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری
و گر نه فتنه ندیدی به خواب بیداری
زمانه با تو چه دعوی کند به بدمهری
سپهر با تو چه پهلو زند به غداری
معلمت همه شوخی و دلبری آموخت
به دوستیت وصیت نکرد و دلداری
چو گل لطیف ولیکن حریف او باشی
چو زر عزیز ولیکن به دست اغیاری
به صید کردن دل ها چه شوخ و شیرینی
به خیره کشتن تن ها چه جلد و عیاری
دلم ربودی و جان می دهم به طیبت نفس
که هست راحت درویش در سبکباری
گر افتدت گذری بر وجود کشته عشق
سخن بگوی که در جسم مرده جان آری
گرت ارادت باشد به شورش دل خلق
بشور زلف که در هر خمی دلی داری
چو بت به کعبه نگونسار بر زمین افتد
به پیش قبله رویت بتان فرخاری
دهان پرشکرت را مثل به نقطه زنند
که روی چون قمرت شمسه ایست پرگاری
به گرد نقطه سرخت عذار سبز چنان
که نیم دایره ای برکشند زنگاری
هزار نامه پیاپی نویسمت که جواب
اگر چه تلخ دهی در سخن شکرباری
ز خلق گوی لطافت تو برده ای امروز
به خوبرویی و سعدی به خوب گفتاری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- اگر به تحفه جانان هزار جان آری
- چه جرم رفت که با ما سخن نمی گویی
- من از تو روی نپیچم گرم بیازاری
- تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری
- مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست
نظرات نوشته شده