زن، زندگی، آزادی
«سپهر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سپهر» در غزلیات حافظ شیرازی
- چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز
از این حیل که در انبانه بهانه توست - سپهر برشده پرویزنیست خون افشان
که ریزه اش سر کسری و تاج پرویز است - مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر
که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است - بلندمرتبه شاهی که نه رواق سپهر
نمونه ای ز خم طاق بارگه دانست - سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار
در گردشند بر حسب اختیار دوست - به مهلتی که سپهرت دهد ز راه مرو
تو را که گفت که این زال ترک دستان گفت - گره ز دل بگشا و از سپهر یاد مکن
که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد - مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر
بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد - سپهر دور خوش اکنون کند که ماه آمد
جهان به کام دل اکنون رسد که شاه رسید - در نیل غم فتاد سپهرش به طنز گفت
الآن قد ندمت و ما ینفع الندم - کو جلوه ای ز ابروی او تا چو ماه نو
گوی سپهر در خم چوگان زر کشیم - چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی - سعدی شیرازی
- «سپهر» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «سپهر» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «سپهر» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گر جام سپهر زهرپیماست
آن در لب عاشقان چو حلواست - اندرآید سپهر تا زانو
چو كشد بوی مشك از نافش - سفری فتاد جان را به ولایت معانی
كه سپهر و ماه گوید كه چنین سفر ندارم - دوش می گفت جانم كی سپهر معظم
بس معلق زنانی شعله‌ها اندر اشكم - كی نور وام خواهد خورشید از سپهر
كی بوی وام خواهد گلبن ز یاسمین - ای در طواف ماه تو ماه و سپهر مشتری
ای آمده در چرخ تو خورشید و چرخ چنبری - «سپهر» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «سپهر» در شاهنامه فردوسی
- خداوند کیوان و گردان سپهر
فروزنده ماه و ناهید و مهر - اگر باره‌ی آهنینی به پای
سپهرت بساید نمانی به جای - کجا نام او آفریدون بود
زمین را سپهری همایون بود - بسر بر همی گشت گردان سپهر
شده رام با آفریدون به مهر - ندانم چه شاید بدن زین سپس
که راز سپهری ندانست کس - فروزنده چون مشتری بر سپهر
همه جای شادی و آرام و مهر - کشیدند با لشکری چون سپهر
همه نامداران خورشیدچهر - سپهریست پنداشت ایوان به جای
گران لشگری گرد او بر به پای - سپهری که پشت مرا کرد کوز
نشد پست و گردان بجایست نوز - سپهر بلند ار کشد زین تو
سرانجام خشتست بالین تو - برین گونه گردد به ما بر سپهر
بخواهد ربودن چو بنمود چهر - سپهر برین کاخ و میدان اوست
بهشت برین روی خندان اوست - و دیگر بهانه سپهر بلند
که گاهی پناهست و گاهی گزند - که با سلم و با تور گردان سپهر
نه بس دیر چین اندر آرد بچهر - و دیگر ز کردار گردان سپهر
که دارد همی بر منوچهر مهر - منم گفت بر تخت گردان سپهر
همم خشم و جنگست و هم داد و مهر - بدین سان همی گشت گردان سپهر
ابر سام و بر زال گسترده مهر - وز افگندن زال بگشاد راز
که چون گشت با او سپهر از فراز - یکی کوه دیدم سراندر سحاب
سپهریست گفتی ز خارا بر آب - گذر نیست بر حکم گردان سپهر
هم ایدر بگسترد بایدت مهر - همی گشت یکچند بر سر سپهر
دل زال آگنده یکسر بمهر - چنین داد پاسخ که ای ماه چهر
درودت ز من آفرین از سپهر - همه کاخ مهراب مهر منست
زمینش چو گردان سپهر منست - سپهری کجا باد گرز تو دید
همانا ستاره نیارد کشید - زدم بر سرش گرزه‌ی گاو چهر
برو کوه بارید گفتی سپهر - بسان سپهری یکی تخت زر
برو ساخته چند گونه گهر - کنند انجمن پیش تخت بلند
به کار سپهری پژوهش کنند - نبیند چو تو نیز گردان سپهر
به رزم و به بزم و به رای و به چهر - مر آن بچه را پیش او تاختند
بسان سپهری برافراختند - برین نیز بگذشت چندی سپهر
نه با نوذر آرام بودش نه مهر - گر آمرزش کردگار سپهر
نیابید و از نوذر شاه مهر - همی تاخت کز روز بد بگذرد
سپهرش مگر زیر پی نسپرد - همانا برین سوگ با ما سپهر
ز دیده فرو باردی خون به مهر - که گفتی زمین شد سپهر روان
همی بارد از تیغ هندی روان - که بر سر مرا روز چندی گذشت
سپهر از بر خاک چندی بگشت - خرد داد و گردان سپهر آفرید
درشتی و تندی و مهر آفرید - ز چهره بشد شرم و آیین مهر
همی گرز بارید گفتی سپهر - تو گفتی زمین شد سپهر روان
همی بارد از تیغ هندی روان - یکی دژ برآورده از کوهسار
تو گفتی سپهرستش اندر کنار - چنین بود تا بود گردان سپهر
که با نوش زهرست با جنگ مهر - جهان آفرین بی‌نیازست ازین
ز بهر تو باید سپهر و زمین - گمانش چنان شد که گردان سپهر
به گیتی مراو را نمودست چهر - مگر چون تو باشد به مردی و زور
سپهرش دهد بهره کیوان و هور - چو خورشید رخشنده شد بر سپهر
بیاراست روی زمین را به مهر - جهان را شب و روز پیدا نبود
تو گفتی سپهر و ثریا نبود - که چون رفت خواهد سپهر از برش
بخواهد ربودن کلاه از سرش - سرافراز سهراب با زور دست
تو گفتی سپهر بلندش ببست - وگر چون ستاره شوی بر سپهر
ببری ز روی زمین پاک مهر - همی برد خواهد به گردش سپهر
نباید فگندن بدین خاک مهر - ازان کاو شمارد سپهر بلند
بدانست نیک و بد و چون و چند - همی گفت کای کردگار سپهر
خداوند هوش و خداوند مهر - بدین داستان نیز شب برگذشت
سپهر از بر کوه تیره بگشت - سپهرم به ترمذ شد و بارمان
به کردار ناوک بجست از کمان - همانا که ایزد نکردش سرشت
مگر خود سپهرش دگرگونه کشت - سراندر سپهر اختر کاویان
چو ماه درخشنده اندر میان - سوی طالقان آمد و مرورود
سپهرش همی داد گفتی درود - سپهرم بد و بارمان پیش رو
خبر شد بدیشان ز سالار نو - گریزان سپهرم بدان روی آب
بشدبا سپه نزد افراسیاب - زمین خشک شخی که گفتی سپهر
بدو تا جهان بود ننمود چهر - برین سان گذر کرد خواهد سپهر
گهی پر ز خشم و گهی پر ز مهر - چو چشم زمانه بدوزم به گنج
سزد گر سپهرم نخواهد به رنج - چو بگذشت نیمی ز گردان سپهر
درخشنده خورشید بنمود چهر - بفرمان اویست گردان سپهر
ازو بازگسترده هرجای مهر - ندانم کزین کار بر من سپهر
چه دارد به راز اندر از کین و مهر - نیابی گذر تو ز گردان سپهر
کزویست آرام و پرخاش و مهر - سپاهی بران سان که گفتی سپهر
بیاراست روی زمین را به مهر - ز چوگان او گوی شد ناپدید
تو گفتی سپهرش همی برکشید - اگر آسمانی چنین است رای
مرا با سپهر روان نیست پای - ز چوگان او گوی شد ناپدید
تو گفتی سپهرش همی برکشید - بباشیم تا رای گردان سپهر
چگونه گشاید بدین کار چهر - نمایم دلم را بر افراسیاب
درخشان‌تر از بر سپهر آفتاب - و دیگر بجایی که گردان سپهر
شود تند و چین اندرآرد به چهر - برین گونه خواهد گذشتن سپهر
نخواهد شدن رام با من به مهر - چنین است کار سپهر بلند
گهی شاد دارد گهی مستمند - سیاووش را دیدم اکنون به خواب
درخشان‌تر از بر سپهر آفتاب - بدین نیز بگذشت گردان سپهر
به خسرو بر از مهر بخشود چهر - بدین نیز بگذشت چندی سپهر
به مغز اندرون داشت با شاه مهر - به دادار کاو این جهان آفرید
سپهر و دد و دام و جان آفرید - به گردان سپهر اندرآری سرم
سپارم ترا دختر و کشورم - سپهر بلندش به پا آورید
جهان را جزو کدخدا آورید - چنین است فرمان گردان سپهر
بدو دارد از داد گسترده مهر - چنین کرد بخشش سپهر بلند
که از تو گشاید غم و رنج بند - زمین را همان با سپهر بلند
به دست تو خواهد گشادن ز بند - زمین از تو گردد بهار بهشت
سپهر از تو زاید همی خوب و زشت - سپهرم بدو گفت کاسان بدی
اگر دل ز لشکر هراسان بدی - سپهبد چو گفت سپهرم شنید
سپاهی ز پیش اندر آمد پدید - ندانم چه رازست نزد سپهر
بخواهد بریدن ز ما پاک مهر - ببوسید چشم و سر گیو گفت
که بیرون کشیدی سپهر از نهفت - چو خورشید برزد سر از برج شیر
سپهر اندر آورد شب را به زیر - به پیش خداوند گردان سپهر
برفت آفرین را بگسترد چهر - بگشت اندرین نیز گردان سپهر
چو از خوشه خورشید بنمود چهر - تو گفتی بدام اندرست آفتاب
وگر گشت خم سپهر اندر آب - همی چشم روشن عنانرا ندید
سپهر و ستاره سنان را ندید - سراپرده بردند ز ایوان بدشت
سپهر از خروشیدن آسیمه گشت - گرش زآرزو بازدارد سپهر
همان آفرینش نخواند بمهر - از افراز چون کژ گردد سپهر
نه تندی بکار آید از بن نه مهر - چنان دان که آن شهره فرهاد راست
که گویی مگر با سپهرست راست - تو خورشید گفتی به آب اندر است
سپهر و ستاره بخواب اندر است - زمین ارغوان و زمان سندروس
سپهر و ستاره پرآوای کوس - تو گفتی سپهر و زمان و زمین
بپوشد همی چادر آهنین - شب و روز و گردان سپهر آفرید
خور و خواب و تندی و مهر آفرید - کنون لاجرم کردگار سپهر
ز طوس و ز لشکر ببرید مهر - دگر آنک این گرد گردان سپهر
همی نو نمایدت هر روز چهر - همان رنگ خورشید دارد درست
سپهرش بزر آب گویی بشست - همی گفت اگر کردگار سپهر
ندادی مرا بهره از داد و مهر - چو پولاد زنگار خورده سپهر
تو گفتی بقیر اندر اندود چهر - سپهر اند آن چادر قیرگون
تو گفتی شدستی بخواب اندرون - که دل گیرد از مهر او فر و مهر
بدو اندرون خیره ماند سپهر - بپیوست با شاه ایران سپهر
بر آزادگان بر بگسترد مهر - تو گفتی که اندرشب تیره‌چهر
ستاره همی برفشاند سپهر - که در بزم دریاش خواند سپهر
برزم اندرون شیر خورشید چهر - خود و ویژگانش نشسته بدشت
سپهر از سپاهش همی خیره گشت - دبیرست با دانش و ارجمند
بگیرد شمار سپهر بلند - که تا چون شود بر سر ما سپهر
به تندی گذارد جهان گر به مهر - وزان جایگه سوی ایوان گذشت
سپهر اندرین نیز چندی بگشت - برین نیز بگذشت چندی سپهر
به دل در همی داشت و ننمود چهر - پدر را نبد بر پسر جای مهر
همی گشت زین گونه گردان سپهر - همی گشت برسان گردان سپهر
به چنگ اندرون گرزه‌ی گاو چهر - ز درگاه برخاست آوای کوس
زمین آهنین شد سپهر آبنوس - یکی بیشه‌یی دید همچون بهشت
تو گفتی سپهر اندرو لاله کشت - وگر هیچ تاب اندر آرد به چهر
به یزدان که بر پای دارد سپهر - کنون چون برآرد سپهر آفتاب
سر شاه بیدار گردد ز خواب - چو افگند سیمرغ بر زال مهر
برو گشت زین گونه چندی سپهر - اگر بر جزین روی گردد سپهر
بپوشید میان دو تن روی مهر - چنین گفت سیمرغ کز راه مهر
بگویم کنون باتو راز سپهر - گرفتیم و جستیم راز سپهر
ندارد بدین کودک خرد مهر - به یزدان چنین گفت کای رهنمای
تو داری سپهر روان را به پای - سپهر آفریدی و اختر همان
همه نیکویی باد ما را گمان - گرفتند یکسر شمار سپهر
که دارد بران کودک خرد مهر - به شبگیر برخاست آوای کوس
شد از گرد لشکر سپهر آبنوس - چو از باختر تیره شد روی مهر
بپوشید دیبای مشکین سپهر - سپهر اندرین نیز چندی بگشت
ز هرگونه‌یی سالیان برگذشت - بدین فر و بالا و گفتار و چهر
مگر تخت را پروریدت سپهر - پدر را نبد بر پسر جای مهر
بریشان نبخشید گردان سپهر - سپهری برین سان که بینی روان
توانا و دانا جز او را مخوان - دگر گفت کز کار گردان سپهر
کزویست پرخاش و آرام و مهر - شنیدم همه هرچ گفتی ز مهر
که از جان تو شاد بادا سپهر - بدیدند خود بودنی هرچ بود
سپهر آفرینش نخواهد فزود - نشست از بر تخت خورشید چهر
ز ناهید تابنده‌تر بر سپهر - بدان دادگر کو سپهر آفرید
بران گونه بالا و چهر آفرید - نخست آفرین خداوند مهر
فروزنده‌ی ماه و گردان سپهر - که روی زمین سربسر پیش تست
تو گویی سپهر روان خویش تست - سر نامه از کردگار سپهر
کزویست بخشایش و داد و مهر - شمار سپاهم نداند سپهر
وگر بشمرد نیز ناهید و مهر - چو خورشید برزد سر از برج شیر
سپهر اندر آورد شب را به زیر - چو تاج سپهر اندر آمد به زیر
بزرگان ز گفتار گشتند سیر - جز او را مخوان گردگار سپهر
فروزنده‌ی ماه و ناهید و مهر - چنین داد پاسخ سپهر بلند
که ای مرد گوینده‌ی بی‌گزند - چنین تا به پایست گردان سپهر
ازین تخمه هرگز مبراد مهر - چو آذر گشسپ و چو خراد و مهر
فروزان به کردار گردان سپهر - چنان شد به دیدار و فرهنگ و چهر
که گفتی همی زو فروزد سپهر - بگفتند راز سپهر بلند
همان حکم او بر چه و چون و چند - کرا یار باشد سپهر بلند
بروبر ز دشمن نیاید گزند - تو از ما گسسته بدین گونه مهر
پسندد چنین کردگار سپهر؟ - ورا نام شاپور کردم ز مهر
که از بخت تو شاد بادا سپهر - بداند شمار سپهر بلند
در پادشاهی و راه گزند - گر او زین نپیچد سپهر بلند
کند اینک گفتم برو ارجمند - به دو گفت کین دختر خوب‌چهر
به من ده بر من گواکن سپهر - بدانید کاین تیرگردان سپهر
ننازد به داد و نیازد به مهر - ورا چون تن خویش خواهی به مهر
به فرمان او تازه گردد سپهر - چنین است کردار گردان سپهر
گهی درد پیش آردت گاه مهر - سپهر و زمان و زمین کرده است
کم و بیش گیتی برآورده است - چو خشم آورد کوه ریزان شود
سپهر از بر خاک لرزان شود - مرا بر شما زان فزونست مهر
که اختر نماید همی بر سپهر - چنین بود تا بود گردان سپهر
گهی پر ز درد و گهی پر ز مهر - خداوند کیوان و گردان سپهر
ز بنده نخواهد بجز داد و مهر - به فرجام هم روز تو بگذرد
سپهر روانت به پی بسپرد - شب و روز و گردان سپهر آفرید
چو بهرام و کیوان و مهر آفرید - چو نه سال بگذشت بر سر سپهر
گل زرد شد آن چو گلنار چهر - برین نیز بگذشت چندی سپهر
وزان پس دگرگونه بنمود چهر - دو هفته سپهر اندرین گشته شد
به فرجام چرم خر آغشته شد - شب و روز و گردان سپهر بلند
کزویت پناهست و زویت گزند - دل پادشا چون گراید به مهر
برو کامها تازه دارد سپهر - چنان آمد اندر شمار سپهر
که دارد بدین کودک خرد مهر - سپهر روان را چنین است رای
تو با رای او هیچ مفزای پای - دلی را پر از مهر دارد سپهر
دلی پر ز کین و پر آژنگ چهر - که با فر و برزست و با مهر و چهر
برویست بر پای گردان سپهر - چنین گفت کای شاه خورشیدچهر
به کام تو گرداد گردان سپهر - بمان تا برآرد سپهر آفتاب
سر نامداران برآید ز خواب - سپهر گراینده یار تو باد
همان داد و پرهیز کار تو باد - سپه بود چندانک گفتی سپهر
ز گردش به قیر اندر اندود چهر - برو آفرین کرد موبد به مهر
که شادان بدی تا بگردد سپهر - برین همنشان تا ز خم سپهر
پدید آمد آن زیور تاج مهر - چو خورشید بنمود تابنده چهر
در باغ بگشاد گردان سپهر - مکان و زمان آفرید و سپهر
بیاراست جان و دل ما به مهر - برین نیز بگذشت چندی سپهر
همی‌رفت با شاه ایران به مهر - که تابنده خور جز بداد و به مهر
نتابد بریشان ز خم سپهر - دگر تف باد سپهر بلند
بدان کشتمندان رساند گزند - برین نیز بگذشت گردان سپهر
چو خورشید تابنده بنمود چهر - چنین گفت کز کردگار سپهر
دل ما پر از آفرین باد و مهر - به کام تو گردد سپهر بلند
دلت شاد بادا تنت بی‌گزند - اگر جفت گردد زبان بر دروغ
نگیرد ز بخت سپهری فروغ - یکی کودک آمدش خورشید چهر
ز ناهید تابنده‌تر بر سپهر - کجا چون شبانست ما گوسفند
و گر ما زمین او سپهر بلند - فروتر بود هرک دارد خرد
سپهرش همی درخرد پرورد - فروزنده شد نام بوزرجمهر
بدو روی بنمود گردان سپهر - میان مهان بخت بوزرجمهر
چو خورشید تابنده شد بر سپهر - بگشت اندرین نیز چندی سپهر
درستی نهان کرده از شاه چهر - اگر غاتفر داشتی نام و رای
نبردی سپهر آن سپه را ز جای - بران دادگر کوسپهر آفرید
بلندی وتندی و مهر آفرید - چو برگاه باشد سپهر وفاست
به آورد گه هم نهنگ بلاست - چوخورشید رخشنده شد بر سپهر
برفت از در شاه بوزرجمهر - بیامد ز قنوج بوزرجمهر
برافراخته سر بگردان سپهر - نه کس دانشی تر ز دستور اوی
ز دانش سپهرست گنجور اوی - بگفت آنک جا رفت بوزرجمهر
ازان بخت بیدار و مهر سپهر - شگفتی‌تر از کار بوزرجمهر
که دانش بدو داد چندین سپهر - سپهر اندران رزمگه خیره شد
ز گرد سپه چشمها تیره شد - ز گردنده هفت اختر اندر سپهر
یکی را ندیدم بدو رای ومهر - تو گر شهریاری و نیک‌اختری
به کار سپهری تواناتری - نگه کن کنون کار بوزرجمهر
که از خاک برشد به گردان سپهر - بپژمرد بر جای بوزرجمهر
ز شاه و ز کردار گردان سپهر - چو آرد بد و نیک رای سپهر
چه شاه وچه موبد چه بوزرجمهر - برین نیز بگذشت چندی سپهر
پر آژنگ شد روی بوزرجمهر - بتوقیع گفت آنک گردان سپهر
گشادست با رای او چهر و مهر - همی‌گفت کین راز گردان سپهر
بیارد باندیشه بوزرجمهر - چنین راند بر سر سپهر بلند
که آید ز ما بر تو چندی گزند - باختر نگه کرد بوزرجمهر
چوخورشید رخشنده بد بر سپهر - دژم گشت زان کار بوزرجمهر
فروماند از کارگردان سپهر - بشاه جهان گفت بوزرجمهر
که تابان بدی تا بتابد سپهر - خرد باید و نام و فرو نژاد
بدین چار گیرد سپهر از تو یاد - جهان زیر آیین و فرهنگ ماست
سپهر روان جوشن جنگ ماست - ستاره توگفتی به آب اندرست
سپهر روان هم بخواب اندرست - ولیکن ز کار سپهر بلند
نباشد شگفت ار شوی پر گزند - سپهر و ستاره همه کرده‌اند
بدین چرخ گردان برآورده‌اند - به ایرانیان گفت کامروز مهر
دگرگونه گردد همی برسپهر - همی‌بود تاشمع گردان سپهر
دگرگونه ترشد به آیین و چهر - به یزدان نگروند و گردان سپهر
ندارد کسی برتن خویش مهر - بگفت این و بدرود کردش به مهر
که یار تو بادا برفتن سپهر - بهشتم بیاراست خورشید چهر
سپه را بکردار گردان سپهر - که گفتی زمین گشت گردان سپهر
گر از تیغها تیره شد روی مهر - تو گفتی زمین کوه آهن شدست
سپهر ا زبر خاک دشمن شدست - توگفتی که دریا بجوشد همی
سپهر روان بر خروشد همی - برو آفرین کرد خسرو به مهر
که پاداش بادت ز گردان سپهر - توانا و دانا و دارنده اوست
سپهر و زمین رانگارنده اوست - همان به آسمان شد که گردان سپهر
ببیند پراگندن ماه و مهر - چهارم شمار سپهر بلند
همی بر گرفتی چه و چون و چند - گر ای دون که ناچار گردان سپهر
دگرگون نماید به جوینده چهر - همه داد و نیکی و شرمست و مهر
نگه کردن اندر شمار سپهر - کند آفرین بر خداوند مهر
کزین گونه بر پای دارد سپهر - همی‌گفت تا کردگار سپهر
چگونه نماید بدین کرده چهر - بدو کرده پیدانشان سپهر
چو بهرام و کیوان و چون ماه و مهر - برو بر شمار سپهر بلند
همی‌کرد پیدا چه و چون وچند - ز شب نیز دیدی که چندی گذشت
سپهر از بر خاک بر چند گشت - که روشن بدی در شب تیره چهر
چوناهید رخشان شدی بر سپهر - بپا تا چه خواهد نمودن سپهر
مگر کینها بازگردد به مهر - چو جا ماسپ کاندر شمار سپهر
فروزنده‌تر بد ز گردنده مهر - همی‌داشت این زن جهان را به مهر
نجست از بر خاک باد سپهر - که باری نزادی مرا مادرم
نگشتی سپهر بلند از برم - دلت را به تیمار چندین مبند
بس ایمن مشو بر سپهر بلند - چنین است راز سپهر بلند
تو دل را به درد من اندر مبند - بدانست رستم شمار سپهر
ستاره شمر بود و با داد و مهر - نداند کسی راز گردان سپهر
دگر گونه‌تر گشت برما به مهر - بدار و به پوش و بیارای مهر
نگه کن بدین گردگردان سپهر - چنین بی‌وفا گشت گردان سپهر
دژم گشت و ز ما ببرید مهر - ز راز سپهری کس آگاه نیست
ندانند کاین رنج کوتاه نیست - کزویست بر پای گردان سپهر
همه پادشاهیش دادست و مهر - بدان دار اومید کو را به مهر
سر از نیستی بردی اندر سپهر - ببینیم تا گرد گردان سپهر
ازین سوکنون برکه گردد به مهر - مبادا گزند سپهر بلند
مه پیکار آهرمن پرگزند - پذیرفتم این زینهار تو را
سپهر تو را شهریار تو را - برین نیز بگذشت چندی سپهر
جداشد ز مغز بد اندیش مهر - چه مردی به دین فر و این برز و چهر
که چون تو نبیند همانا سپهر - چو بر دست ضحاک جم کشته شد
چه مایه سپهر از برش گشته شد - خردنیست با گرد گردان سپهر
نه پیدابود رنج و خشمش ز مهر