هوسی است در سر من كه سر بشر ندارم
من از این هوس چنانم كه ز خود خبر ندارم
دو هزار ملك بخشد شه عشق هر زمانی
من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم
كمر و كلاه عشقش به دو كون مر مرا بس
چه شد ار كله بیفتد چه غم ار كمر ندارم
سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی
كه ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
سفری فتاد جان را به ولایت معانی
كه سپهر و ماه گوید كه چنین سفر ندارم
ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند
تو گمان مبر كه از وی دل پرگهر ندارم
چه شكرفروش دارم كه به من شكر فروشد
كه نگفت عذر روزی كه برو شكر ندارم
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیكن
دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم
تبریز عهد كردم كه چو شمس دین بیاید
بنهم به شكر این سر كه به غیر سر ندارم