«نوروز» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «نوروز» در غزلیات حافظ شیرازی
- ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه می می خواهم و مطرب که می گوید رسید - ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی - سخن در پرده می گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی - می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی - نه حافظ می کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی - سعدی شیرازی
- «نوروز» در غزلیات سعدی شیرازی
- کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست
بر زمستان صبر باید طالب نوروز را - آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار
هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب ست - نظر به روی تو هر بامداد نوروزیست
شب فراق تو هر شب که هست یلداییست - خوش آمد باد نوروزی به صبح از باغ پیروزی
به بوی دوستان ماند نه بوی بوستان دارد - شیراز مشکین می کند چون ناف آهوی ختن
گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می برد - دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست
باد نوروز علی رغم خزان بازآمد - دل سعدی و جهانی به دمی غارت کرد
همچو نوروز که بر خوان ملک یغما بود - زمین باغ و بستان را به عشق باد نوروزی
بباید ساخت با جوری که از باد خزان آید - برآمد باد صبح و بوی نوروز
به کام دوستان و بخت پیروز - دهلزن گو دو نوبت زن بشارت
که دوشم قدر بود امروز نوروز - کابر آزاد و باد نوروزی
درفشان می کنند و عنبربیز - خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز
که برکند دل مرد مسافر از وطنش - زمستانست و بی برگی بیا ای باد نوروزم
بیابانست و تاریکی بیا ای قرص مهتابم - برق نوروزی گر آتش می زند در شاخسار
ور گل افشان می کند در بوستان آسوده ایم - برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می کند گل افشان - بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان - صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین
عقل و طبعم خیره گشت از صنع رب العالمین - باد نوروز که بوی گل و سنبل دارد
لطف این باد ندارد که تو می پیمایی - دم عیسیست پنداری نسیم باد نوروزی
که خاک مرده بازآید در او روحی و ریحانی - خیام نیشابوری
- «نوروز» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «نوروز» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- نوروز رخت دیدم خوش اشك بباریدم
نوروز و چنین باران باریده مبارك باد - ور بگیرد ز بهاران و ز نوروز رخت
همه عالم گل و اشكوفه و ریحان چه شود - زلف تو شب قدر و رخ تو همه نوروز
ما واسطه روز و شبش چون سحر آییم - «نوروز» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «نوروز» در شاهنامه فردوسی
- به چندین فروغ و به چندین چراغ
بیاراسته چون به نوروز باغ - دلم بر همه کام پیروز کرد
که بر من شب تیره نوروز کرد - همه ساله بخت تو پیروز باد
شبان سیه بر تو نوروز باد - نگه دارد این فال جشن سده
همان فر نوروز و آتشکده - به دیبا بیاراست آتشکده
هم ایوان نوروز و کاخ سده - چو با تگ چنان پایدارش کنم
به نوروز با باد یارش کنم - مگر مهر و نوروز و جشن سده
که او پیش رفتی میان رده - برفتند یکسر به آتشکده
به ایوان نوروز و جشن سده - چو شد ساخته کار آتشکده
همان جای نوروز و جشن سده - نهاد اندر آن مرز آتشکده
بزرگی بنوروز و جشن سده - همان گر نبارد به نوروز نم
ز خشکی شود دشت خرم دژم - کند با زمین راست آتشکده
نه نوروز ماند نه جشن سده - گرای دون که گویی که پیروز نیست
ازان پس و را نیز نوروز نیست - ابا فر و با برز و پیروز باد
همه روزگارانش نوروز باد - بدان باغ رفتی به نوروز شاه
دو هفته به بودی بدان جشنگاه - به نوروز چون برنشستی به تخت
به نزدیک او موبد نیک بخت - هرآنکس که درویش بودی به شهر
که او را نبودی ز نوروز بهر - همیکرد هرکس به ایوان نگاه
به نوروز رفتی بدان جایگاه - جز از رسم و آیین نوروز و مهر
از اسپان وز بندهی خوب چهر - به یزدان و نام تو ای شهریار
به نوروز و مهر و بخرم بهار - به نوروز و مهر آن هم آراستست
دو جشن بزرگست و با خواستست - هم آتش به مردی به آتشکده
شدی تیره نوروز و جشن سده