غزل شماره ۵۰۳

تو پری زاده ندانم ز کجا می آیی

کادمیزاده نباشد به چنین زیبایی

راست خواهی نه حلالست که پنهان دارند

مثل این روی و نشاید که به کس بنمایی

سرو با قامت زیبای تو در مجلس باغ

نتواند که کند دعوی همبالایی

در سراپای وجودت هنری نیست که نیست

عیبت آنست که بر بنده نمی بخشایی

به خدا بر تو که خون من بیچاره مریز

که من آن قدر ندارم که تو دست آلایی

بی رخت چشم ندارم که جهانی بینم

به دو چشمت که ز چشمم مرو ای بینایی

نه مرا حسرت جاست و نه اندیشه مال

همه اسباب مهیاست تو در می بایی

بر من از دست تو چندان که جفا می آید

خوشتر و خوبتر اندر نظرم می آیی

دیگری نیست که مهر تو در او شاید بست

چاره بعد از تو ندانیم بجز تنهایی

ور به خواری ز در خویش برانی ما را

همچنان شکر کنیمت که عزیز مایی

من از این در به جفا روی نخواهم پیچید

گر ببندی تو به روی من و گر بگشایی

چه کند داعی دولت که قبولش نکنند

ما حریصیم به خدمت تو نمی فرمایی

سعدیا دختر انفاس تو بس دل ببرد

به چنین زیور معنی که تو می آرایی

باد نوروز که بوی گل و سنبل دارد

لطف این باد ندارد که تو می پیمایی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.