«اسباب» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «اسباب» در غزلیات حافظ شیرازی
- حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست - حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد - به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنیتر می رسد روزی - تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی - ای دل به کوی عشق گذاری نمی کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی کنی - جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد
زنهار دل مبند بر اسباب دنیوی - سعدی شیرازی
- «اسباب» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «اسباب» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «اسباب» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گه جانب خوابش كشی گه سوی اسبابش كشی
گه جانب شهر بقا گه جانب دشت فنا - ملكت و اسباب كز این ماه رخان شكرین
هست به معنی چو بود یار وفادار مرا - یقین گشت كه آن شاه در این عرس نهانست
كه اسباب شكرریز مهیاست خدایا - اسباب عشرت راست شد هر چه دلم میخواست شد
فالوقت سیف قاطع لا تفتكر فیما مضی - از آن نخلست خرماهای مریم
نه ز اسبابست و زین ابواب آن آب - مسبب اوست اسباب جهان را
چه باشد تار و پود لاف اسباب - جمله اندیشهها چو برگ بریخت
گرد بنشست بر همه اسباب - ای دل خسته ز هجران و ز اسباب دگر
هم از او جوی دوا را كه ولی نعمت تو است - اسباب در باقی شود ساقی به خود ساقی شود
جان ربی الاعلی گود دل ربی الاعلم زند - از بیم ملك جمله فلك رخنه و در شد
وز بیم مسبب همه اسباب درآمد - همه اندر غم اسباب و ایشان
قلنداروار بیاسباب رفتند - همه اسباب عشق این جا هست
لیك بیاو طرب نمیشاید - ساخته شد از برای طالبان
غیر این اسباب اسبابی دگر - به گاه و بیگه عالم چه باشد پیش این قدرت
كه من اسرار پنهان را بر این اسباب نبریدم - بر امید مسبب الاسباب
رهزن كاروان اسبابم - عارف از ورزش اسباب بدان كاهل شد
كه همان بیسببی شد سبب بیسببان - موری چه قدر گوید از تخت سلیمانی
بگشا لب و شرحش كن اسباب ظفر برگو - باش تا موج وصالش دررباید مر تو را
غیب گردی پس بگویی عالم اسباب كو - بیاید شمس تبریزی بگیرد دست آن جان را
در انگشتش كند خاتم دهد ملكی و اسبابی - صحراست پر از شكر دریاست پر از گوهر
یك جو نبری زین دو بیكوشش و اسبابی - من زان سوی دولابم زان جانب اسبابم
تو محو كن القابم ای مه تو كه را مانی - در توكل تو بگویی كه سبب سنت ماست
در تسبب تو نكوهیدن اسباب كنی - دل به اسباب این جهان به امید تو میرود
كه تو اسباب را همه بید خود مسببی - «اسباب» در دیوان شمس - رباعیات مولوی