«قبول» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «قبول» در غزلیات حافظ شیرازی
- حسد چه می بری ای سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست - مزن ز چون و چرا دم که بنده مقبل
قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت - گفتم به باد می دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد باد - دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
آری آری سخن عشق نشانی دارد - ثواب روزه و حج قبول آن کس برد
که خاک میکده عشق را زیارت کرد - آن جوان بخت که می زد رقم خیر و قبول
بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد - چو زر عزیز وجود است نظم من آری
قبول دولتیان کیمیای این مس شد - کلید گنج سعادت قبول اهل دل است
مباد آن که در این نکته شک و ریب کند - بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود - صالح و طالح متاع خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید - مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول
ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید - چندان بمان که خرقه ازرق کند قبول
بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش - چه جرم کرده ام ای جان و دل به حضرت تو
که طاعت من بی دل نمی شود مقبول - گر دیگری به شیوه حافظ زدی رقم
مقبول طبع شاه هنرپرور آمدی - سعدی شیرازی
- «قبول» در غزلیات سعدی شیرازی
- گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت
کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت - اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش
خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست - مالک ملک وجود حاکم رد و قبول
هر چه کند جور نیست ور تو بنالی جفاست - تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام
کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست - مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
گر بزند حاکمست ور بنوازد رواست - یار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست - اینم قبول بس که بمیرم بر آستان
تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست - به بندگی و صغیری گرت قبول کند
سپاس دار که فضلی بود کبیر از دوست - نه گر قبول کنندت سپاس داری و بس
که گر هلاک شوی منتی پذیر از دوست - گر قبولم می کند مملوک خود می پرورد
ور براند پنجه نتوان کرد با بازوی دوست - اگر قبول کنی سر نهیم بر قدمت
چو بت پرست که در پیش بت نماز آرد - به هیچ کار نیایم گرم تو نپسندی
و گر قبول کنی کار کار ما باشد - هر که به گوش قبول دفتر سعدی شنید
دفتر وعظش به گوش همچو دف تر شود - بر سر پا عذر نباشد قبول
تا ننشینی ننشیند غبار - گرم قبول کنی ور برانی از بر خویش
نگردم از تو و گر خود فدا کنم سر خویش - ما را بجز تو در همه عالم عزیز نیست
گر رد کنی بضاعت مزجاه ور قبول - بی دل گمان مبر که نصیحت کند قبول
من گوش استماع ندارم لمن یقول - من ایستاده ام اینک به خدمتت مشغول
مرا از آن چه که خدمت قبول یا نه قبول - بسم از قبول عامی و صلاح نیک نامی
چو به ترک سر بگفتم چه غم از کلاه دارم - ستاده ام به غلامی گرم قبول کنی
و گر نخواهی کفش غلام برگیرم - گرم جواز نباشد به بارگاه قبول
و گر مجال نباشد که کام برگیرم - گردنان را به سرانگشت قبولت ره نیست
چون قلم هستی خود را سر از آن اندازم - لایق بندگی نیم بی هنری و قیمتی
ور تو قبول می کنی با همه نقص فاضلم - گویند پای دار اگرت سر دریغ نیست
گو سر قبول کن که به پایش درافکنم - گر به تشریف قبولم بنوازی ملکم
ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم - یک روز به بندگی قبولم کن
روز دگرم ببین که سلطانم - چه کند داعی دولت که قبولش نکنند
ما حریصیم به خدمت تو نمی فرمایی - بر کس نمی توانم به شکایت از تو رفتن
که قبول و قوتت هست و جمال و جاه داری - کس نستاندم به هیچ ار تو برانی از درم
مقبل هر دو عالمم گر تو قبول می کنی - مولوی
- «قبول» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- درختان بین درختان بین همه صایم همه قایم
قبول آمد قبول آمد مناجات صلاتی را - جانا قبول گردان این جست و جوی ما را
بنده و مرید عشقیم برگیر موی ما را - اكنون كه هفت بار طوافت قبول شد
اندر مقام دو ركعت كن قدوم را - بدتنك سد عظیم است در روش ناموس
حدیث بیغرض است این قبول كن به صفا - گه آن بود گه این بود پایان تو تمكین بود
لیكن بدین تلوینها مقبول و رامت میكند - هلا بس كن هلا بس كن كه این عشقی كه بگزیدی
نشاطی میدهد بیغم قبولی میكند بیرد - چون گل بشكفت و روی خود دید
زان پس ز قبول و رد نترسد - هر كه نام شمس تبریزی شنید و سجده كرد
روح او مقبول حضرت شد اناالحق میزند - آهنی كو موم شد بهر قبول مهر عشق
خاك را عنبر كند او سنگ را لل كند - جان قبول خلق یابد خاطرش آن جا كشد
دل به مهر هر كسی دزدیده رو هر سو كند - نه ز مردود گریزی نه ز مقبول خلاص
بهل این را كه نگنجد نه به بحث و نه سرود - رد او به از قبول دیگران
لعل و مروارید سنگش را مرید - عیسی چو از خر برست گشت دعایش قبول
دست بشو كز فلك مایده و خوان رسید - میان خلعت جانان قبول عشق خرامان
به بارگاه تجلی ز كار و بار چه میشد - چو در درونه صیاد مرغ یافت قبولی
هزار مرغ گرفته ز دام او بپراند - ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد
هر آن كه توبه كند توبهاش قبول مباد - انتظار قبول وحی خدا
چشم را چشم اعتبار كند - خود را تو سپر كن به قبول همه احكام
زان پیش كه تیر اجل آید به سپر بر - علم و عملم قبول او بس
ای من ز جز این قبول بیزار - اگر چه دلبر ریزد گلابه بر سر تو
قبول كن تو مر آن را به جای مشك تتار - به اقبال عنایاتت بكش جان را و قابل كن
قبول و خلعت خود را به سوی نفس قابل كش - كسی باشد ملول ای جان كه او نبود قبول ای جان
منم آل رسول ای جان پس سلطان همیگردم - دعا گویی است كار من بگویم تا نطق دارم
قبول تو دعاها را بر آن باری چه حق دارم - درسوختم این دلق را رد و قبول خلق را
گو سرد شو این بوالعلا گو خشم گیر آن بوالحسن - نیست قبول مست تو باده ز غیر دست تو
آن رخ من چو گل كند وان شكند خمار من - تا نه ردی كردمی و نی تردد نی قبول
بودمی بیدام و بیخاشاك در عمان من - آن دف خوب تو این جا هست مقبول و صواب
مطربا دف را بزن بس مر تو را طاعت همین - چون نماز و روزهات مقبول شد
پهلوانی پهلوانی پهلوان - عودی نشود مقبول خدا
تا درنرود در مجمر من - خواهی كه شود قبول عذرت
ز اشكوفه خوش عذار برگو - ور تنور تو بود گرم و دعای تو قبول
غم هر ممتحن سوخته خام بگو - مرا گفتی تو مغفوری قبول قبله نوری
چنین تعذیب بعد از عفو و مغفوری روا داری - چو گردون قبول تو بگردد
شود جمله مصیبتها سروری - شه هم قبول كردش گفتا تو بر بدان جا
پیغام ما ازیرا طوطی خوش نوایی - چونك فروشد تنش در تك خاك لحد
رست درخت قبول از بن چون دانهای - تو فضل و رحمت حقی كه هر كه در تو گریخت
قبول می كنیش با كژی و با خامی - محال جوی و محالم بدین گناه مرا
قبول مینكند هیچ عالم و عامی - چو خوان برآیی و اخوان تو را قبول كنند
مثال نان مدد جان شوی و جان باشی - هزار بار پیاده طواف كعبه كنی
قبول حق نشود گر دلی بیازاری - مست قبول آمد قلب و سلیم
زیركی اینجاست همه احمقی - «قبول» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- از لطف تو هیچ بنده نومید نشد
مقبول تو جز قبول جاوید نشد - هر قبض اثر علت اولی باشد
صورت همه مقبول هیولی باشد - وانکس که قبولست چه رومی و چه زنگ
تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ - کردیم قبول و من زرد میترسم
در خدمت تو ز چشم بد میترسم - یک بار دگر قبول کن بندگیم
رحم آر بدین عجز و پراکندگیم - ای دوست قبولم کن و جانم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان - صورت همه مقبول هیولا میدان
تصویر گرش علت اولی میدان