«شکیبا» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «شکیبا» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «شکیبا» در غزلیات سعدی شیرازی
- هر که دمی با تو بود یا قدمی رفت
از تو نباشد به هیچ روی شکیبا - تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش
بیان کند که چه بودست ناشکیبا را - ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند
که احتمال نماندست ناشکیبا را - آب را قول تو با آتش اگر جمع کند
نتواند که کند عشق و شکیبایی را - هرگز از دوست شنیدی که کسی بشکیبد
دوستی نیست در آن دل که شکیبایی هست - به اختیار شکیبایی از تو نتوان بود
به اضطرار توان بود اگر شکیباییست - با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست
دستگاه صبر و پایاب شکیباییم نیست - همی گدازم و می سازم و شکیباییست
که پرده از سر اسرار بر نمی گیرد - کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت
عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد - زخم شمشیر غمت را به شکیبایی و عقل
چند مرهم بنهادیم و اثر می نرود - گناه توست اگر وقتی بنالد ناشکیبایی
ندانستی که چون آتش دراندازی دخان آید - چون کنم کز دل شکیبایم ز دلبر ناشکیب
چون کنم کز جان گزیرست و ز جانان ناگزیر - عقل مسکین به چه اندیشه فرادست کنم
دل شیدا به چه تدبیر شکیبا دارم - نرسیدیم در تو و نرسد
هیچ بیچاره را شکیبایی - دگر چون ناشکیبایی ببینم صادقش خوانم
که من در نفس خویش از تو نمی بینم شکیبایی - چه رویست آن که دیدارش ببرد از من شکیبایی
گواهی می دهد صورت بر اخلاقش به زیبایی - هر آن که با تو وصالش دمی میسر شد
میسرش نشود بعد از آن شکیبایی - همی دانم که فریادم به گوشش می رسد لیکن
ملولی را چه غم دارد ز حال ناشکیبایی - تو نه آن صورتی که بی رویت
متصور شود شکیبایی - تو خرسند و شکیبایی چنینت در خیال آید
که ما را همچنین باشد شکیبایی و خرسندی - دل دیوانگیم هست و سر ناباکی
که نه کاریست شکیبایی و اندهناکی - خستگانت را شکیبایی نماند
یا دوا کن یا بکش یک بارگی - فردوسی
- «شکیبا» در شاهنامه فردوسی
- شکیبایی و هوش و رای و خرد
هژبر از بیابان به دام آورد - بریزم ز تن خون ارجاسپ را
شکیبا کنم جان لهراسپ را - بر ما شکیبایی و دانش است
ز دانش روانها پر از رامش است - شکیبایی از ما نشاید ستد
نه کس را ز دانش رسد نیز بد - شکیبا ز لشگر هرانکس که دید
نخست از میان سپه برگزید - شکیبایی از مهر نامیتر است
سبکسر بود هرک او کهتر است - سخن چون ز گلنار زان سان شنید
شکیبایی و خامشی برگزید - مرا نیکپی مهربان بندهدان
شکیبادل و راز داننده دان - خردمندی و رای و فرهنگ تو
شکیبایی و دانش و سنگ تو - به آواز گفتند ایرانیان
که ما را شکیبا مکن بر زیان - بزد طبل و طغری شد اندر هوا
شکیبا نبد مرغ فرمانروا - بیاریم پیران داننده را
شکیبا دل و چیز خواننده را - شکیبا نبد گنبد تیزگرد
سر خفته از خواب بیدار کرد - که این مرگ هر کس نخواهد چشید
شکیبایی و نام باید گزید - بگفتند کزماکه زیباترست
که برنیک وبد برشکیباترست - چو با باختر ساختی ساز جنگ
شکیبایی آراستی با درنگ - پراندیشه بد مرد بسیاردان
شکیبا دل و زیرک و کاردان