«تسبیح» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «تسبیح» در غزلیات حافظ شیرازی
- وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر
ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشت - سراسر بخشش جانان طریق لطف و احسان بود
اگر تسبیح می فرمود اگر زنار می آورد - بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گوی
کاندر آن جا طینت آدم مخمر می کنند - رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود - ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود
تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار - طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه
تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش - تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک - تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت
همت در این عمل طلب از می فروش کن - ز رهم میفکن ای شیخ به دانه های تسبیح
که چو مرغ زیرک افتد نفتد به هیچ دامی - سعدی شیرازی
- «تسبیح» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «تسبیح» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بانگ تسبیح بشنو از بالا
پس تو هم سبح اسمه الاعلی - گناهت را كند تسبیح و طاعات
كه در توبه پذیری بینظیریست - هر كی او نعره تسبیح جماد تو شنید
تا نبردش به سراپرده سبحان ننشست - تابش تسبیح فرشتهست و روح
كاین فلك نادره مینا خوشست - همه تسبیح گویانند اگر ماهست اگر ماهی
ولیكن عقل استادست او مشروحتر گوید - در نمازند درختان و به تسبیح طیور
در ركوعست بنفشه كه دوتا میآید - ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود
بسی بكردم لاحول و توبه دل نشنود - تو دیده بستهای در زهد میباش
به تسبیح و به ذكر چند وردك - ای در فلك جان ملك در بحر تسبیح سمك
در هر جمال از تو نمك ای دیده و دیدار من - بسی سیمرغ ربانی كه تسبیحش اناالحق شد
بسوزد پر و بال او اگر یك پر زند آن سون - همچو مرغان پاسبانی خویش كن تسبیح گو
چند گاهی خود شود تسبیح تو تسبیح خوان - ای ذوق تسبیح ملك بر آسمان از فر او
چشم و چراغ رهبری جان همه عباد از او - زهد از تو مباحی شد تسبیح صراحی شد
جان را كه فلاحی شد با رطل گران كرده - و آنها كه به تسبیح بر افلاك بنامند
تسبیح گسستند و گرو كرده سجاده - اندر دهنی كه بود تسبیح
شعر است و دوبیتی و ترانه - تسبیح بینداخت و ز سالوس بپرداخت
كاین نوبت شادی است غم بیهده تا كی - «تسبیح» در دیوان شمس - رباعیات مولوی