«ویرانه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «ویرانه» در غزلیات حافظ شیرازی
- مولوی
- «ویرانه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ویرانه آب و گل چون مسكن بوم آمد
این عرصه كجا شاید پرواز همایی را - نی باز سپیدست او نی بلبل خوش نغمه
ویرانه دنیا به آن جغد غرابی را - تیغ برآور هله ای آفتاب
نور ده این گوشه ویرانه را - ای ز عشقت عالمی ویران شده
قصد این ویرانه كردی عاقبت - بازآمدی كف میزنی تا خانهها ویران كنی
زیرا كه در ویرانهها خورشید رخشان میرسد - جمله جهان ویران شود وز عشق هر ویرانهای
با نوح هم كشتی شود پس محرم طوفان شود - بهل ویرانه بر جغدان منكر
كه جغدان شهر آبادان چه دانند - اسب را قیمت نماند پیل چون پشه شود
خانهها ویرانهها گردد چو شهر قوم عاد - عالم ویرانه به جغدان حلال
باد دو صد شنبه از آن جهود - شمشیرها جوشن شود ویرانهها گلشن شود
چشم جهان روشن شود چون از تو آید یك نظر - كاشانه را ویرانه كن فرزانه را دیوانه كن
وان باده در پیمانه كن تا هر دو گردد بیخطر - گر رخت خویش خواهد ما رخت او دهیمش
ور قلعهها درآید ویرانهها كنیمش - ویرانه به بومان بگذاریم چو بازان
ما بوم نهایم ار چه در این بوم رسیدیم - گشتیم به ویرانه به سودای چو تو گنج
چون مار به آخر به تك خاك خزیدیم - بیا كز عشق تو دیوانه گشتم
وگر شهری بدم ویرانه گشتم - دو خواجه به یك خانه شد خانه چو ویرانه
او خواجه و من بنده پستی بود و روغن - در این ویرانه جغدانند ساكن
چه مسكن ساختی ای باز مسكین - چه آرایی به گچ ویرانهای را
كه بالا نقش دارد زیر سجین - گفتا ویران مقام گنج است
ویرانه ماست ای مسلمان - ویرانه به ما ده و برون رو
تشنیع مزن مگو پریشان - ویرانه ز توست چون تو رفتی
معمور شود به عدل سلطان - خمخانه لم یزل جوشیده زان می كز كفش
گشته ویرانه به عالم در هزاران خاندان - هم خویش را بیگانه كن هم خانه را ویرانه كن
وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو - گر یك جهان ویرانه شد از لشكر سلطان عشق
خود صد جهان جان جان شد در عوض بنیاد از او - در ده ویرانه تو گنج نهان است ز هو
هین ده ویران تو را نیز به بغداد مده - من باز شكارم جان دربند مدارم جان
زین بیش نمیباشم چون جغد به ویرانه - یاران وفا را بین اخوان صفا را بین
در رقص كه بازآمد آن گنج به ویرانه - كی باشد كاین تركان از قشلق بازآیند
چون گنج بدید آید زین گوشه ویرانه - دل خراب مرا بین خوشی به من بنگر
كه آفتاب نظر خوش كند به ویرانه - ور گنجهای لعل او یك گوشه بر پستی زدی
هر گوشه ویرانهای صد گنج قارون آمدی - هر نور را ناری بود با هر گلی خاری بود
بهر حرس ماری بود بر گنج هر ویرانهای - ز جام باده عرشی حصار فرش ویران كن
پس آنگه گنج باقی بین در این ویرانهای ساقی - هم بنده و آزادم ویرانه و آبادم
هم بیدل و دلشادم ای مه تو كه را مانی - به صحرا رو بدان صحرا كه بودی
در این ویرانهها بسیار گشتی - قصر بود روح ما نی تل ویرانهای
همدم ما یار ما نی دم بیگانهای - بستگی این سماع هست ز بیگانهای
ز ارچلی جغد گشت حلقه چو ویرانهای - «ویرانه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- شاهان همه گنجها بویرانه نهند
ویرانهی ما ز گنج ویرانه شده است - هر طایفهات بجانب خویش کشند
زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند - سیلاب گرفت گرد ویرانهی عمر
آغاز پری نهاد پیمانهی عمر - ای گنج بیا زود به ویرانهی خویش
وی زلف پریشان مشو از شانهی خویش - از گنج قدم شدیم ویرانهی او
ز افسانهی او شدیم افسانهی او - من خورشیدم درون ویرانه روم
ای مست، خراب باد کاشانهی تو