«کیوان» در غزلستان
- سعدی شیرازی
- «کیوان» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «کیوان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- جانی که کند خیره مه تابان را
بیپرده شود نور دهد کیوان را - این بانگ خوش از جانب کیوان منست
این بوی خوش از گلشن و بستان منست - آن روز که جانم ره کیوان گیرد
اجزای تنم خاک پریشان گیرد - کیوان سعادت بر ما در جانست
گویند فراز هفت بامست دروغ - من گردانم مطرب گردان خواهم
من زهرهی گردنده چو کیوان خواهم - کیوان گردی چو گرد مردان گردی
مردی گردی چو گرد مردان گردی - فردوسی
- «کیوان» در شاهنامه فردوسی
- خداوند کیوان و گردان سپهر
فروزنده ماه و ناهید و مهر - به کیوان رسیدم ز خاک نژند
از آن نیکدل نامدار ارجمند - که ایوانش برتر ز کیوان نمود
که گفتی ستاره بخواهد بسود - تهی دید از آزادگان جشنگاه
به کیوان برآورده گرد سیاه - نشیمی ازو برکشیده بلند
که ناید ز کیوان برو بر گزند - ازویست شادی ازویست زور
خداوند کیوان و ناهید و هور - خداوند کیوان و خورشید و ماه
وزو آفرین بر منوچهر شاه - گر ایوان ما سر به کیوان برست
ازان بهرهی ما یکی چادرست - خداوند کیوان و بهرام و هور
که هست آفرینندهی پیل و مور - چو سوگ پدر شاه نوذر بداشت
ز کیوان کلاه کیی برفراشت - مگر چون تو باشد به مردی و زور
سپهرش دهد بهره کیوان و هور - دو کودک بدیدند مرده به طشت
از ایوان به کیوان فغان برگذشت - چو نامه بر شاه ایران رسید
سر تاج و تختش به کیوان رسید - خداوند بهرام و کیوان و ماه
خداوند نیک و بد و فر و جاه - سیاوش چو در پیش ایوان رسید
سر طاق ایوان به کیوان رسید - وزان تخت زرین به ایوان شدند
تو گفتی که بر اوج کیوان شدند - گر ایوان من سر به کیوان کشید
همان زهر گیتی بباید چشید - خداوند خورشید و کیوان و ماه
کزویست پیروزی و دستگاه - ازین روی تا چین و ماچین تراست
خور و ماه و کیوان و پروین تراست - خداوند بهرام و کیوان و هور
خداوند فر و خداوند زور - خداوند بهرام و کیوان و شید
ازویم نوید و بدویم امید - شبی چون شبه روی شسته بقیر
نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر - یکی آتش انگیزم اندر جهان
کزانجا به کیوان رسد دود آن - جهاندار محمود با فر و جود
که او را کند ماه و کیوان سجود - که با دژ چه کردم به دستان و زور
به نام خداوند کیوان و هور - بپردخت ز ارجاسپ اسفندیار
به کیوان برآورد ز ایوان دمار - خداوند کیوان و ناهید و هور
خداوند پیل و خداوند مور - گر او سر ز کیوان فرود آردی
روانش بر من درود آردی - برآنم که چون او به ایوان رسد
روانش ز ایوان به کیوان رسد - چو کیوان به برج ترازو شود
جهان زیر نیروی بازو شود - پیمبر سوی آب حیوان کشید
سر زندگانی به کیوان کشید - به سر بر یکی ابر تاریک بود
به کیوان تو گفتی که نزدیک بود - سپاسم ز یزدان که او داد زور
بلند اختر و بخش کیوان و هور - خداوند کیوان و گردان سپهر
ز بنده نخواهد بجز داد و مهر - شب و روز و گردان سپهر آفرید
چو بهرام و کیوان و مهر آفرید - همانگه چون منذر به ایوان رسید
ز بهرام رایش به کیوان رسید - دبیران دانا به دیوان شدند
ز بهر درم پیش کیوان شدند - بمن ده تو این هر سه دخترت را
به کیوان برافرازم اخترت را - که زین برنهد تا به ایوان شود
کلاهش ز ایوان به کیوان شود - خداوند پیروزی و دستگاه
خداوند بهرام و کیوان و ماه - نگارندهی هور و کیوان و ماه
فروزندهی فر و دیهیم و گاه - بدین جای بیچارگی دست گیر
تو باشی ننالم به کیوان و تیر - پر اندیشه بد تا بایوان رسید
کلاهش ز شادی به کیوان رسید - برازندهی هور و کیوان و ماه
نشاننده شاه بر پیش گاه - ز کیوان و تیر و ز گردنده ماه
پدیدار کرده ز هر دستگاه - ز کیوان همه نقشها تا به ماه
بران تخت کرد او به فرمان شاه - بدو کرده پیدانشان سپهر
چو بهرام و کیوان و چون ماه و مهر - چو هنگامهی زخم ایوان بود
بلندی ایوان چو کیوان بود - همان تیر و کیوان برابر شدست
عطارد به برج دو پیکر شدست