«پیراهن» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پیراهن» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «پیراهن» در غزلیات سعدی شیرازی
- عجب دارم درون عاشقان را
که پیراهن نمی سوزد حرارت - اگر برهنه نباشی که شخص بنمایی
گمان برند که پیراهنت گل آکندست - عیب پیراهن دریدن می کنندم دوستان
بی وفا یارم که پیراهن همی درم نه پوست - بر من که دلم چو شمع یکتاست
پیراهن غم چو شمع ده توست - حسن اندامت نمی گویم به شرح
خود حکایت می کند پیراهنت - لطف آیتیست در حق اینان و کبر و ناز
پیراهنی که بر قد ایشان بریده اند - چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش - ماه و پروینش نیارم گفت و سرو و آفتاب
لطف جان در جسم دارد جسم در پیراهنش - بوی پیراهن گم کرده خود می شنوم
گر بگویم همه گویند ضلالیست قدیم - خیام نیشابوری
- «پیراهن» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «پیراهن» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای فتنه روم و حبش حیران شدم كاین بوی خوش
پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی - بگریخت او یوسف پیش زد دست در پیراهنش
بدریده شد از جذب او برعكس حال ابتدا - شمس الحق تبریزی هم خسرو و هم میرست
پیراهن هر صبری زان میر همیدرد - آن جا حسنی نقاب بگشود
پیراهن حسنها قبا بود - خیاط روزگار به بالای هیچ مرد
پیراهنی ندوخت كه آن را قبا نكرد - پیراهن سیاه كه پوشید روز فصل
تا جایگاه ناف دریدن گرفت باز - گران گوشی وانگه تو به گوش اندركنی پنبه
چنانك گفت واستغشوا بپیچی سر به پیراهن - چون آمد پیراهن خوش بوی تو یوسف
بس بارد و سرد است كنون لخلخه سودن - چون گل سرخ گریبان ز طرب بدرانید
وقت آن شد كه به یعقوب رسد پیراهن - چون گل سرخ گریبان ز طرب بدرانید
وقت آن شد كه به یعقوب رسد پیراهن - اگر تجلی یوسف برهنه خوبتر است
دو چشم باز نگردد مگر به پیراهن - گرگ یوسف خلق گشته گرگی از وی گم شده
بوی پیراهن رسیده با عما آمیخته - چو پیراهن برون افكندم از سر
به دریا درشدم مرغاب واری - سبك به دامن پیراهنش زدم من دست
ز بوی پیرهنش دیده گشت بینایی - «پیراهن» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «پیراهن» در شاهنامه فردوسی
- سر نامور دور کرد از تنش
پر از خون بیالود پیراهنش - چو خورشید پیراهن قیرگون
بدرید و آمد ز پرده برون - برآهیخت خفتان جنگ از تنش
کفن کرد دستار و پیراهنش - بینداخت پیراهن مشک رنگ
چو یاقوت شد مهر چهرش به رنگ - چو پیراهن زرد پوشید روز
سوی باختر گشت گیتی فروز - به خاک اندر افگنده پر خون تنت
زمین بستر و گرد پیراهنت - بدرد همی باد پیراهنش
درفشان شود آتش اندر تنش - کنون کار پیش آمدت سخت باش
به هر جای پیراهن بخت باش - ز یک شاخ و یک بیخ و پیراهنیم
به بیشی چرا تخمه را برکنیم - همی تنگ شد دوکدان بر تنش
چو مشک سیه گشت پیراهنش - فرستاده رفتی بر دشمنش
که بشناختی راز پیراهنش - بپوشند پیراهن بدتنی
ببالند با کیش آهرمنی - غمی گشت و پیراهنش درکشید
یکی آبکش را به بر برکشید - چو خورشید روی هوا کرد زرد
بینداخت پیراهن لاژورد - همانجا بسوزم به آتش تنش
کنم بر سر دار پیراهنش - سرت را جدا کردمی از تنت
شدی مویهگر بر تو پیراهنت - چو بینم به نیروی یزدان تنش
ببینی به خون غرقه پیراهنش - چو پیراهن شب بدرید روز
پدید آمد آن شمع گیتی فروز - گنهکار کردی به یزدان تنت
شود مویه گر بر تو پیراهنت - پر از مرد دانا بود دامنش
پر از خوب رخ جیب پیراهنش - بگویش که چونبینی اکنون تنت
که از میخ تیزست پیراهنت - بگاه بسیجیدن مرگ می
چو پیراهن شعر باشد بدی - جهان راهمی کدخدایی بجست
که پیراهن داد پوشد نخست - همی رنگ شرم آید از گردنت
همی مشک بوید ز پیراهنت - همیساخت تا چارهای چون کند
که پیراهن مهر بیرون کند - که پیراهنت گر ستاند کسی
میآویز با او به تندی بسی - به نزدیک من جایتان روشنست
برو آستی هم ز پیراهنست - به دیبا بیاراست جنگی تنش
قصب کرد در زیر پیراهنش - یکی زرد پیراهن مشک بوی
بپوشید و گلنارگون کرد روی - که تیمار بردی ز نازک تنم
کجا آهنین بود پیراهنم - یکی تیغ باریک بر گردنش
پدید آمده چاک پیراهنش