رباعی شماره ۵۰۷
آن یار که عقلها شکارش میشد
وان یار که کوه بیقرارش میشد
گفتم که سر زلف بریدی گفتا
بسیار سر اندر سر کارش میشد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- رفتم بر یار از سر سر دستی
- این سر که در این سینه‌ی ما میگردد
- گفتی چونی بنده چنانست که هست
- دوش از سر لطف یار در من نگریست
- مانند قلم سپید کار سیهم
نظرات نوشته شده