غزل شماره ۱۳۵۲

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
چند از این قیل و قال عشق پرست و ببال
تا تو بمانی چو عشق در دو جهان بی‌زوال
چند كشی بار هجر غصه و تیمار هجر
خاصه كه منقار هجر كند تو را پر و بال
آه ز نفس فضول آه ز ضعف عقول
آه ز یار ملول چند نماید ملال
آن كه همی‌خوانمش عجز نمی‌دانمش
تا كه بترسانمش از ستم و از وبال
جمله سال و جواب زوست منم چون رباب
می‌زندم او شتاب زخمه كه یعنی بنال
یك دم بانگ نجات یك دم آواز مات
می‌زند آن خوش صفات بر من و بر وصف حال
تصلح میزاننا تحسن الحاننا
تذهب احزاننا انت شدید المحال

جهانعشقغصهملول


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید