غزل شماره ۱۷۵۰

تلخی نكند شیرین ذقنم

خالی نكند از می دهنم

عریان كندم هر صبحدمی

گوید كه بیا من جامه كنم

در خانه جهد مهلت ندهد

او بس نكند پس من چه كنم

از ساغر او گیج است سرم

از دیدن او جان است تنم

تنگ است بر او هر هفت فلك

چون می رود او در پیرهنم

از شیره او من شیردلم

در عربده‌اش شیرین سخنم

می گفت كه تو در چنگ منی

من ساختمت چونت نزنم

من چنگ توام بر هر رگ من

تو زخمه زنی من تن تننم

حاصل تو ز من دل برنكنی

دل نیست مرا من خود چه كنم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.