غزل شماره ۲۰۸۱

نعیم تو نه از آن است كه سیر گردد جان

مرا به خوان تو باید هزار حلق و دهان

بیا كه آب حیاتی و بنده مستسقی

نه بنده راست ملالت نه لطف راست كران

بیا كه بحر معلق تویی و من ماهی

میان بحرم و این بحر را كی دید میان

ز بحر توست یكی قطره آب خاك آلود

كه جان شده‌ست به پیش جماعتی بی‌جان

بیا بیا كه تویی آفتاب و من ذره

به پیش شعله رویت چو ذره چرخ زنان

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.