غزل شماره ۳۱۱۲
تو خدای خویی تو صفات هویی
تو یكی نباشی تو هزارتویی
به یكی عنایت به یكی كفایت
ز غم و جنایت همه را بشویی
همه یاوه گشته همه قبله هشته
چه غمست كخر همه را بجویی
همه چاره جویان ز تو پای كوبان
همه حمدگویان كه خجسته رویی
تو مرا نگویی ز كدام باغی
تو مرا نگویی ز كدام كویی
همه شاه دوزی همه ماه سوزی
همه وای وایی همههای و هویی
تو اگر حبیبی چه عجب حبیبی
تو اگر عدویی چه عجب عدویی
ز حیات بشنو كه حیات بخشی
ز نبات بشنو كه نبات خویی
تو اگر ز مستی دل ما بخستی
دو سبو شكستی نه دو صد سبویی
تو سماع گوشی تو نشاط هوشی
نظر دو چشمی شكر گلویی
نه دلت گشادم كه دگر نگویی
نه چو موت كردم كه دگر نه مویی
كدوییست سركه كدوییست باده
ترشی رها كن اگر آن كدویی
تو خموش آخر كه رباب گشتی
كه به تن چو چوبی كه به دل چو مویی
تو چرا بكوشی جهت خموشی
كه جهان نماند تو اگر نگویی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری
- به قرار تو او رسد كه بود بیقرار تو
- چو به شهر تو رسیدم تو ز من گوشه گزیدی
- تو چنین نبودی تو چنین چرایی
- همه چون ذره روزن ز غمت گشته هوایی
نظرات نوشته شده