غزل شماره ۳۱۱۱
تو چنین نبودی تو چنین چرایی
چه كنی خصومت چو از آن مایی
دل و جان غلامت چو رسد سلامت
تو دو صد چنین را صنما سزایی
تو قمرعذاری تو دل بهاری
تو ملك نژادی تو ملك لقایی
فلك از تو حارس زحل از تو فارس
ز برای آن را كه در این سرایی
دل خسته گشته چو قدح شكسته
تو چو گم شدستی تو چه ره نمایی
بده آن قدح را بگشا فرح را
كه غم كهن را تو بهین دوایی
دل و جان كی باشد دو جهان چه باشد
همه سهل باشد تو عجب كجایی
بگذار دستان برسان به مستان
ز عطای سلطان قدح عطایی
همگی امیدی شكری سپیدی
چو مرا بدیدی بكن آشنایی
شكری نباتی همگی حیاتی
طبق زكاتی كرم خدایی
طرب جهانی عجب قرانی
تو سماع جان را تر لایلایی
بزنی ز بالاتر لایلالا
تو نه یك بلایی تو دو صد بلایی
دل من ببردی به كجا سپردی
نه جواب گویی نه دهی رهایی
بفزا دغا را بفریب ما را
بر توست عالم همه روستایی
سر ما شكستی سر خود ببستی
كه خرف نگردد ز چنین دغایی
به پلاس عوران به عصای كوران
چه طمع ببستی ز چه می‌ربایی
به طمع چنانی به عطا جهانی
عجب از تو خیره به عجب نمایی
خمش ای صفورا بگذار او را
تو ز خویشتن گو كه چه كیمیایی
نه به اختیاری همه اضطراری
تو به خود نگردی تو چو آسیایی
تو یكی سبویی چو اسیر جویی
جز جو چه جویی چو ز جو برآیی
تو به خود چه سازی كه اسیر گازی
تو ز خود چه گویی چو ز كه صدایی
خمش ای ترانه بجه از كرانه
كه نوای جانی همگی نوایی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- تو ز عشق خود نپرسی كه چه خوب و دلربایی
- قلم از عشق بشكند چو نویسد نشان تو
- منگر به هر گدایی كه تو خاص از آن مایی
- به قرار تو او رسد كه بود بی‌قرار تو
- بكشید یار گوشم كه تو امشب آن مایی
نظرات نوشته شده