غزل شماره ۲۸۴۰
منگر به هر گدایی كه تو خاص از آن مایی
مفروش خویش ارزان كه تو بس گران بهایی
به عصا شكاف دریا كه تو موسی زمانی
بدران قبای مه را كه ز نور مصطفایی
بشكن سبوی خوبان كه تو یوسف جمالی
چو مسیح دم روان كن كه تو نیز از آن هوایی
به صف اندرآی تنها كه سفندیار وقتی
در خیبر است بركن كه علی مرتضایی
بستان ز دیو خاتم كه تویی به جان سلیمان
بشكن سپاه اختر كه تو آفتاب رایی
چو خلیل رو در آتش كه تو خالصی و دلخوش
چو خضر خور آب حیوان كه تو جوهر بقایی
بسكل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان
كه تو از شریف اصلی كه تو از بلند جایی
تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی
تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی
تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی
سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی
تو چنین نهان دریغی كه مهی به زیر میغی
بدران تو میغ تن را كه مهی و خوش لقایی
چو تو لعل كان ندارد چو تو جان جهان ندارد
كه جهان كاهش است این و تو جان جان فزایی
تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین
اگر این غلاف بشكست تو شكسته دل چرایی
تو چو باز پای بسته تن تو چو كنده بر پا
تو به چنگ خویش باید كه گره ز پا گشایی
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید
چو كند درون آتش هنر و گهرنمایی
مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر
ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد
كه خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی
تو ز خاك سر برآور كه درخت سربلندی
تو بپر به قاف قربت كه شریفتر همایی
ز غلاف خود برون آ كه تو تیغ آبداری
ز كمین كان برون آ كه تو نقد بس روایی
شكری شكرفشان كن كه تو قند نوشقندی
بنواز نای دولت كه عظیم خوش نوایی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- قلم از عشق بشكند چو نویسد نشان تو
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
- به قرار تو او رسد كه بود بی‌قرار تو
- دل من دل من دل من بر تو
- تو ز عشق خود نپرسی كه چه خوب و دلربایی
نظرات نوشته شده
- اشکان در تاریخ ۲۲ تیر ۱۴۰۰ نوشته
- روحت شاد جلال جون
- حیدر بیاتی در تاریخ ۴ شهریور ۱۴۰۱ نوشته
- الحق که این غزل عصاره ناب تمام تعالیم حضرت مولانا هستش