غزل شماره ۲۲۵۶

به قرار تو او رسد كه بود بی‌قرار تو

كه به گلزار تو رسد دل خسته به خار تو

گل و سوسن از آن تو همه گلشن از آن تو

تلفش از خزان تو طربش از بهار تو

ز زمین تا به آسمان همه گویان و خامشان

چو دل و جان عاشقان به درون بی‌قرار تو

همه سوداپرست تو همه عالم به دست تو

نفسی پست و مست تو نفسی در خمار تو

همه زیر و زبر ز تو همگان بی‌خبر ز تو

چه غریب است نظر به تو چه خوش است انتظار تو

چه كند سرو و باغ را چو نظر نیست زاغ را

تو ز بلبل فغان شنو كه وی است اختیار تو

منم از كار مانده‌ای ز خریدار مانده‌ای

به فراغت نظركنان به سوی كار و بار تو

بگذارم ز بحر و پل بگریزم ز جزو و كل

چه كنم من عذار گل كه ندارد عذار تو

چه كنم عمر مرده را تن و جان فسرده را

دو سه روز شمرده را چو منم در شمار تو

چو دل و چشم و گوش‌ها ز تو نوشند نوش‌ها

همه هر دم شكوفه‌ها شكفد در نثار تو

پس از این جان كه دارمش به خموشی سپارمش

ز كجا خامشم هلد هوس جان سپار تو

به خموشی نهان شدن چو شكارم نتان شدن

كه شكار و شكاریان نجهند از شكار تو

همه فربه ز بوی تو همه لاغر ز هجر تو

همه شادی و گریه شان اثر و یادگار تو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده