«جواهر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «جواهر» در غزلیات حافظ شیرازی
- مولوی
- «جواهر» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- همچو دریاییست تبریز از جواهر و ز درر
چشم درناید دو صد در ثمین تبریز را - كی كرد در كف كان خاك را زر و نقره
كی كرد در صدفی آب را جواهرها - رویم و خانه بگیریم پهلوی دریا
كه داد اوست جواهر كه خوی اوست سخا - ز كف هر یكی دریای بخشش
نثرن جواهرا جما و وفرا - من رام مغنما و تصدی جواهرا
فلیلزم الجواری وسط بحارنا - صلاح الدین یعقوبان جواهربخش زركوبان
كه او خورشید اسرارست و علام الغیوب آمد - یا طالب الجواهر و الدر و الحصی
مثلان فی الظلام فهل تدر ما تحوز - جواهر كه بخشد كف بحر خویش
فزایش كه بخشد رخ جان فزایش - ور زان كه چكانم تو ببین قدرت حق را
كز بحر بدان قطره جواهر بستانم - برون كردند سرها سبزپوشان
پر از طوق و جواهر گوش و گردن - بنده بدید جوهرت لنگ شدهست بر درت
ماندهام ای جواهری بر طرف دكان تو - در آن دو دیده مخمور و قلزم پرنور
درآ جواهر اسرار كردگار بجو - جواهر جمله ساكن بد همه همچون اماكن بد
شكافید این جواهر را و بیرون جست اندیشه - خزینههای جواهر كه این دلم را بود
قمارخانه درون جمله را ببازیده - شده زركوب و حق مانده تنش چون زرورق مانده
جواهر بر طبق مانده چو زركوبی كروبی - روحها میپروری همچون زر و مس و عقیق
چون مخالف شد جواهر ای عجب چون كان تویی - كف از بهشت بشوید چو باغ عشق تو گوید
كز او جواهر روید اگر چه سنگ بكاری - جواهر از كف دریای لامكان ز گزاف
به پیش ممن و كافر نهاده كافوری