«غوغا» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «غوغا» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «غوغا» در غزلیات سعدی شیرازی
- شیراز پرغوغا شدست از فتنه چشم خوشت
ترسم که آشوب خوشت برهم زند شیراز را - دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش
جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را - دل شوریده ما عالم اندیشه ماست
عالم از شوق تو در تاب که غوغا بگرفت - پری رویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد - تا ملامت نکنی طایفه رندان را
که جمال تو ببینند و به غوغا آیند - پارس در سایه اقبال اتابک ایمن
لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود - باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
که در ایام گل از باغچه غوغا نرود - این تویی با من و غوغای رقیبان از پس
وین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش - در پارس که تا بودست از ولوله آسوده ست
بیمست که برخیزد از حسن تو غوغایی - فرمان عشق و عقل به یک جای نشنوند
غوغا بود دو پادشه اندر ولایتی - سعدی آن روز که غوغای قیامت باشد
چشم دارد که تو منظور نهانش باشی - ای بر در سرایت غوغای عشقبازان
همچون بر آب شیرین آشوب کاروانی - اندرونم با تو می آید ولیک
خائفم گر دست غوغا می روی - مولوی
- «غوغا» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره
چه داند یوسف مصری نتیجه شور و غوغا را - زهی ابر گهربیزی ز شمس الدین تبریزی
زهی امن و شكرریزی میان عالم غوغا - افروخته نوری انگیخته شوری
ننشاند صد طوفان آن فتنه و غوغا را - آتش به من اندرزن آتش چه زند با من
كاندر فلك افكندم صد آتش و صد غوغا - نی تن را همه سوراخ چنان كرد كف تو
كه شب و روز در این ناله و غوغاست خدایا - فتادیم فتادیم بدان سان كه نخیزیم
ندانیم ندانیم چه غوغاست خدایا - دلارام نهان گشته ز غوغا
همه رفتند و خلوت شد برون آ - ای باد سلام ما بدو بر
كاندر دل ما از اوست غوغا - به آب ده تو غبار غم و كدورت را
به خواب دركن آن جنگ را و غوغا را - به زخم بوسه سخن را چه خوش همیشكنند
به فتنه بسته ره فتنه را و غوغا را - عجب مدار اگر جان حجاب جانانست
ریاضتی كن و بگذار نفس غوغا را - چونك درآییم به غوغای شب
گرد برآریم ز دریای شب - دل تنگ بود جز او نگنجد
تنگی دلم امان و غوغاست - غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر
خورشید ربانی نگر مستان سلامت میكنند - آن میر غوغا را بگو وان شور و سودا را بگو
وان سرو خضرا را بگو مستان سلامت میكنند - وان میر غوغا را بگو مستان سلامت میكنند
وان شور و سودا را بگو مستان سلامت میكنند - خمش كن كاندر این دریا نشاید نعره و غوغا
كه غواص آن كسی باشد كه او امساك دم دارد - امروز نمیدانم فتنه ز چه پهلو خاست
دانم كه از او عالم غوغای دگر دارد - زین مردم كارافزا زین خانه پرغوغا
عیسی نخورد حلوا كاین آخر خر آمد - در خانقه سینه غوغاست فقیران را
ای سینه بیكینه غوغات مبارك باد - از یاد تو بود آنك محمد به اشارت
غوغای دو نیمه شدن اندر قمر افكند - به روزی صد هزاران عیب و خوبی
بگوید آینه غوغاش نبود - یا به قاصد رو ترش كردی ز بیم چشم بد
بر كدامین یوسف از چشم بدان غوغا نبود - خمش ای عاشق مجنون بمگو شعر و بخور خون
كه جهان ذره به ذره غم غوغای تو دارد - گر پراكنده دلی دامن دل گیر كه دل
خیمه امن و امان بر سر غوغا بزند - عمر بر اومید فردا میرود
غافلانه سوی غوغا میرود - در موج دریاهای خون بگذشته بر بالای خون
وز موج وز غوغای خون دامانشان ناگشته تر - با چنین عقل و دل آیی سوی قطاعان راه
تاجر ترسنده را اندر چنین غوغا چه كار - ای رسایل كشته با نادی غیب
رو تو را با گفت و با غوغا چه كار - غوغای روز بینی چون شمع مرده باش
چون خلوت شب آمد چون شمع برفروز - خون دل میبین و با كس دم مزن
وز نگار شنگ سرغوغا مپرس - از او چونست این دل چون كز او غرقست ره ره خون
وز او غوغاست در گردون و ناله جان ز هیهایش - هر كه ز غوغا وز سر سودا
سر كشد این جا سر ببریدش - گوش به غوغا مكن هیچ محابا مكن
سلطنت و قهرمان نیست چنین دست باف - هر نواحی فوج فوج اندر گوی یا پشتهای
گاه پشته گاه گو از چیست از غوغای دل - گرد او گردم كه دل را گرد كرد
كو رسد فریادم از غوغای دل - برف آب را بگذار هین فقاعهای خاص بین
می جوشد و بر می جهد كه تیزم و غوغاییم - جهان ماهی عدم دریا درون ماهی این غوغا
كنم صیدش اگر گم شد كه من صیاد بیشستم - ما منتظر وقت و دل ناظر تو دایم
در حالت آرامش در شورش و غوغا هم - در عالم آب و گل در پرده جان و دل
هم ایمنی از عشقت وین فتنه و غوغا هم - خویشتن را بر زمین زن در گه غوغای نفس
دست و پایی زن كه بفروشم چنین ارزان صیام - ببسته است پری نهانیی پایم
ز بند اوست كه من در میان غوغایم - اگر دل را از این غوغا نیاری اندر این سودا
چه خواهی كرد این دل را بیا بنشین بگو با من - طفل دل پرسودا آغاز كند غوغا
پستان كریم او آغاز كند جستن - بر قاعده مجنون سرفتنه غوغا شو
كاین عشق همیگوید كز عقل تبرا كن - نمیآیی سر از طاقی برون كن
ببین این غلغل و غوغای مستان - اختران گویند از بالا كه این خورشید چیست
ماهیان گویند در دریا كه چه غوغاست این - جمع خواهد آن بت و تنهاروان خود دیگرند
هر كجا خوبی بود او طالب غوغاست این - این چنین گوید خداوند شمس تبریزی بنام
ای همه شهر دلم غوغای تو غوغای تو - عشق چون خورشید ناگه سر كند
برشود تا آسمان غوغای او - اگر امروز دلدارم كند چون دوش بدمستی
درافتد در جهان غوغا درافتد شور در هستی - فلك ایمن ز هر غوغا زمین پرغارت و یغما
ولیكن از فلك دارد زمین جمع و پریشانی - زین فتنه و غوغایی آتش زده هر جایی
وز آتش و دود ما برخاسته ایوانی - هم پهلوی خم سر نهای خواجه هرجایی
پرهیز ز هشیاران وز مردم غوغایی - ز رشكت دوست خون دوست ریزد
بدین حد شنگ و سرغوغا چرایی - كاین طرف هر چند سوزی در شرار عشق خویش
لیك هم مطلق نهای زیرا كه در غوغاستی - ور چو چشم خونی او بودمی من فتنه جوی
در میان حلقههای شور و غوغا بودمی - چه لطیفی و ز آغاز چنان جباری
چه نهانی و عجب این كه در این غوغایی - ور نه دست غیر تستی بر دهان
راست و چپ بیاین دهان غوغاستی - زیر و زبر شدیمت بیزیر و بیزبر
ای درفكنده فتنه و غوغا چگونهای - چو درد سرت نیست سر را مبند
كه سرفتنه روز غوغا تویی - چند اندر میان غوغایی
خوی كن پاره پاره تنهایی - جان جان مایی، معنی اسمایی
هستی اشیایی سر فتنهی غوغایی - «غوغا» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- آن شب که ترا به خواب بینم پیداست
چون روز شود چو روز دل پرغوغاست - افکند مرا دلم به غوغا و گریخت
جان آمد و هم از سر سودا و گریخت - برکان شکر چند مگس را غوغاست
کی کان شکر را به مگسها پرواست - بر خوان ازل گرچه ز خلقان غوغاست
خوردند و خوردند کم نشد خوان برجاست - در مغز فلک چو عشق تو جا گیرد
تا عرش همه فتنه و غوغا گیرد - روز آمد و غوغای تو در بردارد
شب آمد و سودای تو بر سر دارد - هرچند ملولی نفسی با ما باش
مگریز ز یاران و درین غوغا باش - خواهی که مقیم و خوش شوی با ما تو
از سر بنه آن وسوسه و غوغا تو - ای بانگ رباب از کجا میآئی
پرآتش و پر فتنه و پر غوغائی - در دست اجل چو درنهم من پائی
در کتم عدم در افکنم غوغائی