«ویسه» در غزلستان
- مولوی
- «ویسه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- فردوسی
- «ویسه» در شاهنامه فردوسی
- یکی نامور ترک را کرد یاد
سپهبد کروخان ویسه نژاد - بشد ویسه سالار توران سپاه
ابا لشکری نامور کینهخواه - بشد ویسه تا پیش افراسیاب
ز درد پسر مژه کرده پرآب - ز ویسه به قارن رسید آگهی
که آمد به پیروزی و فرهی - ز قلب سپه ویسه آواز داد
که شد تاج و تخت بزرگی به باد - بر ویسه شد قارن رزم جوی
ازو ویسه در جنگ برگاشت روی - فراوان ز جنگ آوران کشته شد
بورد چون ویسه سرگشته شد - چو بر ویسه آمد ز اختر شکن
نرفت از پسش قارن رزمزن - که از لشکر ویسه برگشته بود
به خواری گرامیش را کشته بود - برآشفت و گفتا که نوذر کجاست
کزو ویسه خواهد همی کینه خواست - سرایندهی پاسخ آمد چو باد
بنزدیک پیران ویسه نژاد - که پیروزگر بود روز نبرد
ز هومان ویسه برآورد گرد - ز هومان ویسه مرا خواستی
بخوبی زبان را بیاراستی - و زانجا بیامد بلشکر چو باد
کسی را که بودند ویسه نژاد - همان شب سپاه اندر آورد گرد
برفت از در بلخ تا ویسه گرد - چو شد کار پیران ویسه بسر
بجنگ دگر شاه پیروزگر - که باشد مرا ترمذ و ویسه گرد
که خون عهد این دارم از یزدگرد - ز سومان وز ترمذ و ویسه گرد
سپاهی برآمد زهرسوی گرد