«مشکین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «مشکین» در غزلیات حافظ شیرازی
- به بوی نافه ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل ها - ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست
خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب - بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت
گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب - عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست - زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار
چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست - خال مشکین که بدان عارض گندمگون است
سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست - مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دید گمان برد که مشکین خالیست - گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت - دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد - لب لعل و خط مشکین چو آنش هست و اینش هست
بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد - مژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای
که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد - مکش آن آهوی مشکین مرا ای صیاد
شرم از آن چشم سیه دار و مبندش به کمند - باز مستان دل از آن گیسوی مشکین حافظ
زان که دیوانه همان به که بود اندر بند - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند - آن نافه مراد که می خواستم ز بخت
در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود - اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
که بوی خیر ز زهد ریا نمی آید - خوش می کنم به باده مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید - ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس - عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست
دیرگاه است کز این جام هلالی مستم - اگر باور نمی داری رو از صورتگر چین پرس
که مانی نسخه می خواهد ز نوک کلک مشکینم - یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان - گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن - مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما
کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو - مطبوعتر ز نقش تو صورت نبست باز
طغرانویس ابروی مشکین مثال تو - غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی
نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو - ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
لطف کردی سایه ای بر آفتاب انداختی - بیاض روی تو را نیست نقش درخور از آنک
سوادی از خط مشکین بر ارغوان داری - با دل خون شده چون نافه خوشش باید بود
هر که مشهور جهان گشت به مشکین نفسی - مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوی دوست گذاری نمی کنی - سعدی شیرازی
- «مشکین» در غزلیات سعدی شیرازی
- خال مشکین تو از بنده چرا در خط شد
مگر از دود دلم روی تو سودا بگرفت - شیراز مشکین می کند چون ناف آهوی ختن
گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می برد - من ای گل دوست می دارم تو را کز بوی مشکینت
چنان مستم که گویی بوی یار مهربان آید - چه جور کز خم چوگان زلف مشکینت
بر اوفتاده مسکین چو گو نمی آید - مرغ جانم را به مشکین سلسله
طوق بر گردن نهادی چون حمام - چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ
برفت در همه آفاق بوی مشکینم - هیچ شک می نکنم کآهوی مشکین تتار
شرم دارد ز تو مشکین خط آهوگردن - از بوی تو در تاب شود آهوی مشکین
گر باز کنند از شکن زلف تو تابی - بپوش روی نگارین و موی مشکین را
که حسن طلعت خورشید را بپوشیدی - اگر گلاله مشکین ز رخ براندازی
کنند در قدمت عاشقان سراندازی - تو مشک بوی سیه چشم را که دریابد
که همچو آهوی مشکین از آدمی برمی - مولوی
- «مشکین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «مشکین» در شاهنامه فردوسی
- همه گیل مردان چو شیر یله
ابا طوق زرین و مشکین کله - بران سفت سیمنش مشکین کمند
سرش گشته چون حلقهی پایبند - سر زلف و جعدش چو مشکین زره
فگندست گویی گره بر گره - به مشکین کمند اندرآویخت چنگ
به فندقگلان را بخون داد رنگ - یکی تاج بر سر نهاده بلند
فرو هشته تا پای مشکین کمند - بینداخت افسر ز مشکین سرم
چنین چاک شد جامه اندر برم - همی خاک مشکین شد از مشک و زر
همی اسپ تازی برآورد پر - همه بندگان موی کردند باز
فرنگیس مشکین کمند دراز - چو از باختر تیره شد روی مهر
بپوشید دیبای مشکین سپهر - اگر چند مشکین شد آن خوبچهر
دژم شد دلارای را جای مهر - به دخمه درون تخت زرین نهاد
یکی بر سرش تاج مشکین نهاد - چو اندر نوشتند چینی حریر
سر خامه را کرد مشکین دبیر - بویژه که باشد به بالا بلند
فروهشته تا پای مشکین کمند - ز هفتاد چون سالیان درگذشت
سر و موی مشکین چو کافور گشت