غزل شماره ۴۲۴
من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم
بپرس حال من آخر چو بگذری روزی
که چون همی گذرد روزگار مسکینم
من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد
که در بهشت نیارد خدای غمگینم
ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی
که بی وجود شریفت جهان نمی بینم
چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به
شب فراق منه شمع پیش بالینم
ضرورتست که عهد وفا به سر برمت
و گر جفا به سر آید هزار چندینم
نه هاونم که بنالم بکوفتی از یار
چو دیگ بر سر آتش نشان که بنشینم
بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان
به هر جفا که توانی که سنگ زیرینم
چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم
چو لاله لال بکردی زبان تحسینم
مرا پلنگ به سرپنجه ای نگار نکشت
تو می کشی به سرپنجه نگارینم
چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ
برفت در همه آفاق بوی مشکینم
هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی
چه حاجتست بگوید شکر که شیرینم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ز دستم بر نمی خیزد که یک دم بی تو بنشینم
- ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی
- آن سرو ناز بین که چه خوش می رود به راه
- تو پری زاده ندانم ز کجا می آیی
- نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم
نظرات نوشته شده
- مهرداد مدرسی در تاریخ ۱۱ تیر ۱۴۰۲ نوشته
- با درود به همه پارسی زبانان و درود به روان سعدی شیراز و دیگر بزرگان چون حافظ فردوسی و.. اینهمه لطافت وشیوایی خاص زبان پارسی وافتخارش واسه همه ایرانیان هست همه عزیزان رو دعوت به باز خوانی اشعار مقدس این ستارگان میکنم.مهردادمدرسی شیراز