«آفاق» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «آفاق» در غزلیات حافظ شیرازی
- سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد - پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود - مکارم تو به آفاق می برد شاعر
از او وظیفه و زاد سفر دریغ مدار - گر خلوت ما را شبی از رخ بفروزی
چون صبح بر آفاق جهان سر بفرازم - بوی دل کباب من آفاق را گرفت
این آتش درون بکند هم سرایتی - به رخ چو مهر فلک بی نظیر آفاق است
به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی - سعدی شیرازی
- «آفاق» در غزلیات سعدی شیرازی
- ولوله در شهر نیست جز شکن زلف یار
فتنه در آفاق نیست جز خم ابروی دوست - گفتم آتش درزنم آفاق را
گفت سعدی درنگیرد با منت - بسیار چو ذوالقرنین آفاق بگردیدست
این تشنه که می میرد بر چشمه حیوانت - رسید ناله سعدی به هر که در آفاق
و گر عبیر نسوزد به انجمن چه رسد - گر در جهان بگردی و آفاق درنوردی
صورت بدین شگرفی در کفر و دین نباشد - گویی آن صبح کجا رفت که شب های دگر
نفسی می زد و آفاق منور می شد - که در آفاق چنین روی دگر نتوان دید
یا مگر آینه در پیش جمالش دارند - با دوست باش گر همه آفاق دشمنند
کو مرهمست اگر دگران نیش می زنند - موضعی در همه آفاق ندانم امروز
کز حدیث من و حسن تو خبر می نرود - غیرتم گوید نگویم با حریفان راز خویش
باز می بینم که در آفاق دفتر می شود - همه شب های جهان روز کند طلعت او
گر چو صبحیش نظر بر همه آفاق آید - رسید ناله سعدی به هر که در آفاق
هم آتشی زده ای تا نفیر می آید - آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد
بلکه در جنت فردوس نباشد چو تو حور - در آفاق گشادست ولیکن بستست
از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر - گلی چو روی تو گر ممکنست در آفاق
نه ممکنست چو سعدی هزاردستانش - مانند تو آدمی در آفاق
ممکن نبود پری ندیدم - دیدم همه دلبران آفاق
چون تو به دلاوری ندیدم - دیدم همه صوفیان آفاق
مثل تو قلندری ندیدم - کس ننالید در این عهد چو من در غم دوست
که به آفاق نظر می رود از شیرازم - چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ
برفت در همه آفاق بوی مشکینم - به حسن قامتت سروی در آفاق
نپندارم که باشد غالب الظن - فی الجمله قیامت تویی امروز در آفاق
در چشم تو پیداست که باب فتنست آن - سعدی غمش از دست مده گر ندهد دست
کی دست دهد در همه آفاق چنویی - باری مگرت بر رخ جانان نظر افتاد
سرگشته چو من در همه آفاق بگشتی - مرا و گر همه آفاق خوبرویانند
به هیچ روی نمی باشد از تو خرسندی - مگر در آینه بینی و گر نه در آفاق
به هیچ خلق نپندارمت که مانندی - به چه ماننده کنم در همه آفاق تو را
کان چه در وهم من آید تو از آن خوبتری - یکی لطیفه ز من بشنو ای که در آفاق
سفر کنی و لطایف ز بحر و کان آری - سحر سخنم در همه آفاق ببردند
لیکن چه زند با ید بیضا که تو داری - اگر به حسن تو باشد طبیب در آفاق
کس از خدای نخواهد شفای رنجوری - عجب در آن نه که آفاق در تو حیرانند
تو هم در آینه حیران حسن خویشتنی - گر در آفاق بگردی بجز آیینه تو را
صورتی کس ننماید که بدو می مانی - مولوی
- «آفاق» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- تشریف ده عشاق را پرنور كن آفاق را
بر زهر زن تریاق را چیزی بده درویش را - فتنه عشاق كند آن رخ چون روز تو را
شهره آفاق كند این دل شب گرد مرا - ور نه از تشنیع و زاریها جهانی پر كنم
از فراق خدمت آن شاه من آفاق را - دررو به عشق دینی تا شاهدان ببینی
پرنور كرده از رخ آفاق آسمان را - چه روزست و چه روزست چنین روز قیامت
مگر نامه اعمال ز آفاق پریدهست - بیا تو مفخر آفاق شمس تبریزی
كه تو غریب مهی و غریب اركانت - بشكست بازار زمین بازار انجم را ببین
كز انجم و در ثمین آفاق خرمنگاه شد - خبر ببر سوی تبریز مفخر آفاق
مگر كه مدح تو را شمس دین ما گوید - همه آفاق پرستاره شود
گازری را مراد برناید - تنها نه آدمی حیوان نیز همچنین
ور نی ندیدی تو در آفاق جانور - نوای طوطیان آفاق پر شد
كه شكرها به خروارست امروز - هزار سنگ ز آفاق بر سرم آید
چنان نباشد كز دست یار خوش خو سنگ - من عاشق و مشتاقم من شهره آفاقم
رحم آر و مكن طاقم من خانه نمیدانم - خورشید رسولان بفرستاد در آفاق
كاینك یزك مشرق و ما جیش عتیدیم - شمس تبریز كه آفاق از او شد پرنور
من به هر سوی چو سایه ز پیش گردیدم - برآی مفخر آفاق شمس تبریزی
كه عاشق رخ پرنور شمس وار توام - جوار مفخر آفاق شمس تبریزی
بهشت عدن بود هم در آن جوار روم - درآ ای مه آفاق كه روزن بگشادم
شبی بر رخ من تاب لبی بر لب من زن - چو نور لامكان آفاق بگرفت
من از جا و مكان گویم زهی رو - من گرد ره را كاستم آفاق را آراستم
وز جرم تو برخاستم باشد كه با ما خو كنی - راهب آفاق شدم با همگان عاق شدم
از همگان میببرم تا كه تو از من نبری - خداوندی است شمس الدین تبریز
كه او را نیست در آفاق ثانی - چو من این وصل بدیدم همه آفاق دویدم
طلبیدم نشنیدم كه چه بد نام جدایی - چو من این وصل بدیدم همه آفاق دویدم
طلبیدم نشنیدم كه چه بد نام جدایی - خمش كه مفخر آفاق شمس تبریزی
بشست نام و نشان مرا به خوش لقبی - به ناشتاب سعادت مرا رسید شتاب
چنانك كعبه بیاید به نزد آفاقی - در آفاق گردون زمانی پریدی
گذشتی بدان شه كه او را سزایی - حاضر و آواره را، مسندی ایم هو كی
كعبهوار آفاق را، مسجدی ایم هو كی - «آفاق» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «آفاق» در شاهنامه فردوسی