«بهشت» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «بهشت» در غزلیات حافظ شیرازی
- در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را - می وزد از چمن نسیم بهشت
هان بنوشید دم به دم می ناب - ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت - آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خمر بهشت است وگر باده مست - گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست
هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است - کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت - چمن حکایت اردیبهشت می گوید
نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت - قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گر چه غرق گناه است می رود به بهشت - نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت - حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت - بیا بیا که تو حور بهشت را رضوان
در این جهان ز برای دل رهی آورد - ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی
که خاک میکده ما عبیر جیب کند - نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناهکارانند - ز میوه های بهشتی چه ذوق دریابد
هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید - از در خویش خدا را به بهشتم مفرست
که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس - چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه پری
به مذهب همه کفر طریقت است امساک - من آدم بهشتیم اما در این سفر
حالی اسیر عشق جوانان مه وشم - باغ بهشت و سایه طوبی و قصر و حور
با خاک کوی دوست برابر نمی کنم - سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت
به طلبکاری این مهرگیاه آمده ایم - بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم - بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است
بیار باده که مستظهرم به همت او - آمرزش نقد است کسی را که در این جا
یاریست چو حوری و سرایی چو بهشتی - ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح جمال حور ز رویت روایتی - گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است
عیش با آدمی ای چند پری زاده کنی - سعدی شیرازی
- «بهشت» در غزلیات سعدی شیرازی
- ای روی تو از بهشت بابی
دل بر نمک لبت کبابی - بوی بهشت می گذرد یا نسیم دوست
یا کاروان صبح که گیتی منورست - هر باب از این کتاب نگارین که برکنی
همچون بهشت گویی از آن باب خوشترست - گو چشمه آب کوثر و بستان بهشت باش
ما را مقام بر سر این کوی خوشترست - یارا بهشت صحبت یاران همدمست
دیدار یار نامتناسب جهنمست - با چون تو حریفی به چنین جای در این وقت
گر باده خورم خمر بهشتی نه حرامست - باد بهشت می گذرد یا نسیم صبح
یا نکهت دهان تو یا بوی لادنست - بهشتی صورتی در جوف محمل
چو برجی کآفتابش در میانست - بخت جوان دارد آن که با تو قرینست
پیر نگردد که در بهشت برینست - چمن امروز بهشتست و تو در می بایی
تا خلایق همه گویند که حورالعینست - بوی بهار می دمدم یا نسیم صبح
باد بهشت می گذرد یا پیام اوست - جهان و هر چه در او هست با نعیم بهشت
نه نعمتیست که بازآورد فقیر از دوست - خسرو آنست که در صحبت او شیرینیست
در بهشتست که همخوابه حورالعینیست - در باغ بهشت بگشودند
باد گویی کلید رضوان داشت - و گر بهشت مصور کنند عارف را
به غیر دوست نشاید که دیده بردارد - مرا گر دوستی با او به دوزخ می برد شاید
به نقد اندر بهشتست آن که یاری مهربان دارد - چه کار اندر بهشت آن مدعی را
که میل امروز با حوری ندارد - می حلالست کسی را که بود خانه بهشت
خاصه از دست حریفی که به رضوان ماند - بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند
برقع افکن تا بهشت از حور زیور برکند - می ندانم خطر دوزخ و سودای بهشت
هر کجا خیمه زنی اهل دل آن جا آیند - گر بیارند کلید همه درهای بهشت
جان عاشق به تماشاگه رضوان نرود - نه آن چنان به تو مشغولم ای بهشتی رو
که یاد خویشتنم در ضمیر می آید - حور فردا که چنین روی بهشتی بیند
گرش انصاف بود معترف آید به قصور - یا رب که تو در بهشت باشی
تا کس نکند نگاه در حور - اینست بهشت اگر شنیدی
کز دیدن آن جوان شود پیر - ور چنین حور در بهشت آید
همه خادم شوند غلمانش - با توام یک نفس از هشت بهشت اولیتر
من که امروز چنینم غم فردا دارم - حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم
جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم - می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان
مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم - روی مپوشان که بهشتی بود
هر که ببیند چو تو حور ای صنم - من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد
که در بهشت نیارد خدای غمگینم - چو خلوت با میان آمد نخواهم شمع کاشانه
تمنای بهشتم نیست چون دیدار می بینم - فیح ریحانست یا بوی بهشت
خاک شیرازست یا باد ختن - گرم با صالحان بی دوست فردا در بهشت آرند
همان بهتر که در دوزخ کنندم با گنهکاران - بوی بهشت می دهد ما به عذاب در گرو
آب حیات می رود ما تن خویشتن کشان - بهشتست این که من دیدم نه رخسار
کمندست آن که وی دارد نه گیسو - در چشم بامدادان به بهشت برگشودن
نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی - دریچه ای ز بهشتش به روی بگشایی
که بامداد پگاهش تو روی بنمایی - هر آن کست که ببیند روا بود که بگوید
که من بهشت بدیدم به راستی و درستی - دمی در صحبت یاری ملک خوی پری پیکر
گر امید بقا باشد بهشت جاودانستی - ای باد که بر خاک در دوست گذشتی
پندارمت از روضه بستان بهشتی - جز یاد تو بر خاطر من نگذرد ای جان
با آن که به یک باره ام از یاد بهشتی - ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی
حق را به روزگار تو با ما عنایتی - بر بوستان گذشتی یا در بهشت بودی
شاد آمدی و خرم فرخنده بخت بادی - گوییا بر من از بهشت خدای
باز کردند بامداد دری - با دوست کنج فقر بهشتست و بوستان
بی دوست خاک بر سر جاه و توانگری - حور بهشت خوانمت ماه تمام گویمت
کآدمیی ندیده ام چون تو پری به دلبری - عارضش باغی دهانش غنچه ای
بل بهشتی در میانش کوثری - کس چنین روی ندارد تو مگر حور بهشتی
وز کس این بوی نیاید مگر آهوی تتاری - حوران بهشتی که دل خلق ستادند
هرگز نستانند دل ما که تو داری - بهشت روی من آن لعبت پری رخسار
که در بهشت نباشد به لطف او حوری - در باغ رو ای سرو خرامان که خلایق
گویند مگر باغ بهشتست و تو حوری - دیده فرودوختیم تا نه به دوزخ برد
باز نگه می کنم سخت بهشتی وشی - به دو چشم تو که گر بی تو برندم به بهشت
نکنم میل به حوران و نظر با ساقی - حور از بهشت بیرون ناید تو از کجایی
مه بر زمین نباشد تو ماه رخ کدامی - اگر تو آب و گلی همچنان که سایر خلق
گل بهشت مخمر به آب حیوانی - خیام نیشابوری
- «بهشت» در رباعیات خیام نیشابوری
- خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت - هرچند بنزد عامه این باشد زشت
سگ به زمن ار برم دگر نام بهشت - گویند کسان بهشت با حور خوش است
من میگویم که آب انگور خوش است - گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند
فردا بینی بهشت همچون کف دست - جامی و بتی و بربطی بر لب کشت
این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت - من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت - از حور و قصور و ز بهشت و دوزخ
فارغ بنشین که آن هر آوازه دهند - گویند بهشت و حورعین خواهد بود
آنجا می و شیر و انگبین خواهد بود - گویند بهشت و حور و کوثر باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر باشد - گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود
پس روی بهشت کس نخواهد دیدن - اینجا به می لعل بهشتی می ساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی - صحرا چو بهشت است ز کوثر گم گوی
بنشین به بهشت با بهشتی رویی - مولوی
- «بهشت» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- هزاران مشعله برشد همه مسجد منور شد
بهشت و حوض كوثر شد پر از رضوان پر از حورا - كوه طور و دشت و صحرا از فروغ نور او
چون بهشت جاودانی گشته از فر و ضیا - مخمور و مست گردان امروز چشم ما را
رشك بهشت گردان امروز كوی ما را - زندان شده بهشت ز نای و ز نوش عشق
قاضی عقل مست در آن مسند قضا - چو آدمی به یكی مار شد برون ز بهشت
میان كژدم و ماران تو را امان ز كجا - دمشق چه كه بهشتی پر از فرشته و حور
عقول خیره در آن چهرهها و غبغبها - هین خمش كن تا توانی تخم نیكی كار تو
زانك پیدا شد بهشت عدن ز افعال ثقات - تن چو سایه بر زمین و جان پاك عاشقان
در بهشت عشق تجری تحتها الانهار مست - تبریز چون بهشت ز دیدار شمس دین
اندر بهشت رفته و دیدارم آرزوست - بیا بیا كه هم اكنون به لطف كن فیكون
بهشت در بگشاید كه غیر ممنونست - هشت بهشت ابدی منظر آن شاه نشد
تا چه خوش است این دل من كو كندش منظر خود - قیامت در قیامت بین نگار سروقامت بین
كز او عالم بهشتی شد هزاران نوبهار آمد - از آن جرعه كه از دریای فضل است
بهشت و حور و كوثر میتوان كرد - در هر ابری هزار خورشید
در هر ویران بهشت آباد - هر تن كه سرشته بهشتست
بر دوزخ برزند نترسد - این شهر امروز چون بهشتست
میگوید شهریار آمد - بی هشت بهشت و هفت دوزخ
همچون مه چهارده برآیید - چو نظر كنی به بالا سوی آسمان اعلا
دو هزار در ز رحمت ز بهشت باز گردد - به پیش چشم محمد بهشت و دوزخ عین
به پیش چشم دگر كس مستر و مغمود - مذللست قطوف بهشت بر احمد
كه كرد دست دراز و از آن بخواست ربود - در بهشتی كه هر زمان بكریست
مرد آیید اگر نه عنینید - قیصر از آن قصر به چه میل كرد
چه چو بهشتی شد و قصر مشید - چون نباشم در وصالت ای ز بینایان نهان
در بهشت و حور و دولت تا ابد باشیده گیر - تابشی از آفتاب فقر بر هستی بتاب
فارغ آور جملگان را از بهشت و خوف نار - نه حرص علم و هنر ماندشان نه حرص بهشت
نجوید او خر و اشتر كه هست شیرسوار - ای كه در عین جان خود داری
صد هزاران بهشت و حور و قصور - بهشت و دوزخ آمد دو غلامت
تو از غیر خدا محفوظ و محروز - در بهشت استبرق سبزست و خلخال و حریر
عشق نقدم میدهد از اطلس و اكسون خویش - بگویمت كه چرا خاك حور و ولدان زاد
كه داد بوی بهشتش نسیم عنبر عیش - باغ و بهار هست رسول بهشت غیب
بشنو كه بر رسول نباشد بجز بلاغ - باده اگر چه می خورم عقل نرفت از سرم
مجلس چون بهشت را زیر و زبر چرا كنم - مرغ دل علیل را شهپر جبرئیل را
غیر بهشت روی تو نیست مطار ای صنم - یكی دم دست را از روی برگیر
كه در دنیا بهشت و حور خواهم - به سحر تویی صبوحم به سفر تویی فتوحم
به بدل تویی بهشتم به عمل تویی ثوابم - گفت چرخ مقدس چون نترسم از آن كس
كو بهشت جهان را می كند چون جهنم - منم بهشت خدا لیك نام من عشق است
كه از فشار رهد هر دلی كش افشردم - به غم فرونروم باز سوی یار روم
در آن بهشت و گلستان و سبزه زار روم - جوار مفخر آفاق شمس تبریزی
بهشت عدن بود هم در آن جوار روم - از تو جهان پربلا همچو بهشت شد مرا
تا چه شود ز لطف تو صورت آن جهان من - اصل من و سرشت من مسجد من كنشت من
دوزخ من بهشت من تازه من قدید من - كجایی تو كجایی نه از حلقه مایی
وگر خود به بهشتی چه خوش باشد بیجان - ای دوزخ و بهشت غلامان امر تو
بر ما بهشت را چو سقر میكنی مكن - وفای توست یكی بحر دیگر خوش خوار
كه چارجوی بهشت است از تكش جوشان - چون صد بهشت از لطف او این قالب خاكی نگر
رشك دم عیسی شده در زنده كردن باد از او - چو شیرینتر نمود ای جان مها شور و بلای تو
بهشتم جان شیرین را كه میسوزد برای تو - اگر كفریم ایمان شو وگر جرمیم غفران شو
وگر عوریم احسان شو بهشتی باش و رضوان شو - شد جمله جهان بهشت خندان
زان سرو روان عبهری رو - به یكی نقش بر این خاك و بر آن نقش دگر
در بهشت ابدی و شكرستان من و تو - چونك رضوان بهشتی تو صلایی درده
چونك پیغامبر عشقی هله پیغام بگو - مرا اگر تو نیابی به پیش یار بجو
در آن بهشت و گلستان و سبزه زار بجو - پس دل چو بهشتی دان گفتار زبان دوزخ
وین فكر چو اعرافی جای گنه و خرده - بهشت لطف و بلندی خدیو شمس الدین
زهی شفای سقم لا اله الا الله - همچو بهار ساقیی همچو بهشت باقیی
همچو كباب قوتی همچو شراب شادهای - او است بهشت و حور خود شادی و عیش و سور خود
در غلبات نور خود آه عظیم آیتی - ز یك خندش مصور شد بهشت ار هشت ور بیش است
به چشم ابلهان گویی ز جنت ارمغانستی - در حسن بهشت تو در زیر درختانت
هر سوی یكی ساقی هر سوی یكی حوری - بهشت اندر رهش كمتر حجابی
خرد پیش مهش كمتر سحابی - چو حوران بهشتی باد خندان
ابد امروز فردا این عروسی - بگویم ای بهشت این دم به گوشت
كه بیاو بستهای و بیكلیدی - كه فردوسش غلام آن گلستان
بهشت از سبزه زارش شرمساری - باغی و بهشت بینهایت
در سینه مرد باغبانی - گر نه از لطفش بپرهیزیدمی من گفتمی
كز بهشت لطف او فردوس ریحانیستی - هشت منظر شد بهشت و هر یكی چون دفتری
هشت دفتر درج بین در رقعهای رخسارهای - چه نكو طریق باشد كه خدا رفیق باشد
سفر درشت گردد چو بهشت جاودانی - چو بهشت جمله خوبان شب و روز پای كوبان
سر و آستین فشانان ز نشاط بیقراری - در آینه مبارك آن صاف صاف بیشك
نقش بهشت یك یك هم در جهان بیابی - فهرست یاد كینی با لطف ساتكینی
اندر بهشت وآنگه در شعلههای ناری - زلف بتان سلسلهست جانب دوزخ كشد
ظاهر او چون بهشت باطن او دوزخی - در قدح تو چهار جوی بهشتست
نه از شش و پنجست این سرورفزایی - كف از بهشت بشوید چو باغ عشق تو گوید
كز او جواهر روید اگر چه سنگ بكاری - براند مر پدرت را كشان كشان ز بهشت
نظر به سنبله تر یكی ستمكاری - حرام گشت از این پس فغان و غمخواری
بهشت گشت جهان زانك تو جهان داری - بهشت رخت گر تجلی كند
نه دوزخ بماند، نه در وی شقی - ترا گردید رویش رزق باشد
به صد لابه بهشت اندر نیایی - «بهشت» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- بیطاعت دین بهشت رحمان مطلب
بیخاتم حق ملک سلیمان مطلب - گر در وصلی بهشت یا باغ اینست
ور در هجری دوزخ با داغ اینست - درد و زخم ار زلف تو در چنگ آید
از حال بهشتیان مرا ننگ آید - گوئیکه به صحرای بهشتم ببرند
صحرای بهشت بر دلم تنگ آید - ور بر گیرم رباب بر درد تار
ور هشت بهشت برزنم گردد چار - از شادی من بهشت گردیده جهان
غم مسخرهی منست و میر دگران - فردوسی
- «بهشت» در شاهنامه فردوسی
- بیاراست گیتی بسان بهشت
به جای گیا سرو گلبن بکشت - سه خورشید رخ را چو باغ بهشت
که موبد چو ایشان صنوبر نکشت - بهایست خرم در اردیبهشت
همه خاک عنبر همه زر خشت - سپهر برین کاخ و میدان اوست
بهشت برین روی خندان اوست - کسی کو شود کشته زین رزمگاه
بهشتی بود شسته پاک از گناه - بهشتم بیامد منوچهر شاه
بسر بر نهاد آن کیانی کلاه - تنش نقرهی سیم و رخ چون بهشت
برو بر نبینی یک اندام زشت - دل سام شد چون بهشت برین
بران پاک فرزند کرد آفرین - بیاراسته سیستان چون بهشت
گلش مشک سارابد و زر خشت - وزان پس منوچهر عهدی نوشت
سراسر ستایش بسان بهشت - ز سر تا به پایش به کردار عاج
به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج - بهشتیست سرتاسر آراسته
پر آرایش و رامش و خواسته - به دیبا و گوهر بیاراسته
بسان بهشتی پر از خواسته - بهشتی بد آراسته پر ز نور
پرستنده بر پای و بر پیش حور - بهشتی بد آراسته پرنگار
چو خورشید تابان به خرم بهار - بیاراست ایوانها چون بهشت
گلاب و می و مشک و عنبر سرشت - ابا ژندهپیلان و رامشگران
زمین شد بهشت از کران تا کران - پس آن نامهی زال پاسخ نوشت
بیاراست چون مرغزار بهشت - بیاراسته مجلسی شاهوار
بسان بهشتی به رنگ و نگار - بهشتم بیاراست پس تخت عاج
برآویختند از بر عاج تاج - یکی چون بهشت برین شهر دید
پر از خرمی بر درش بهر دید - بیاندازه گرد اندرش چارپای
بهشتیست گفتی همیدون به جای - همی گفت خرم زیاد آنک گفت
که مازندران را بهشتیست جفت - بتان بهشتند گویی درست
به گلنارشان روی رضوان بشست - بهشتم بغرید دیو سپید
که ای شاه بیبر به کردار بید - بهشتم در گنجها کرد باز
ببخشید بر هرکه بودش نیاز - جهان چون بهشتی شد آراسته
پر از داد و آگنده از خواسته - بهشتیست آراسته پرنگار
چو خورشید تابان به خرم بهار - یکی لشکر آراسته چون بهشت
تو گفتی که روی زمین لاله کشت - بهشتم تهمتن بیامد پگاه
یکی رای شایسته زد با سپاه - یکی بوستان بد در اندر بهشت
به بالای او سرو دهقان نکشت - بهشتم بفرمود تا تاج زر
ز گوهر درافشان کلاه و کمر - شبستان بهشتی شد آراسته
پر از خوبرویان و پرخواسته - بران تخت سودابه ماه روی
بسان بهشتی پر از رنگ و بوی - به پیشش بتان نوآیین به پای
تو گفتی بهشتست کاخ و سرای - به شادی یکی نامه پاسخ نوشت
چو تازه بهاری در اردیبهشت - جهاندار دارندهی خوب و زشت
مراگر نمودی سراسر بهشت - زمین از تو گردد بهار بهشت
سپهر از تو زاید همی خوب و زشت - زمین چون بهشتی شد آراسته
ز داد و ز بخشش پر از خواسته - وگر کشته گردد کسی زین سپاه
بهشت بلندش بود جایگاه - ازین پس کنون تا نه بس روزگار
شد چون بهشت آن در و مرغزار - بیاراست لشکر بسان بهشت
بباغ وفا سرو کینه بکشت - یکی سرو آزاده بود از بهشت
به پیش در آذر آن را بکشت - بهشتیش خوان ار ندانی همی
چرا سرو کشمرش خوانی همی - چراکش نخوانی نهال بهشت
که شاه کیانش به کشمر بکشت - خداوند را دیدم اندر بهشت
من این زند و استا همه زو نوشت - مر او را بگویی کزین راه زشت
بگرد و بترس از خدای بهشت - سخن گفتنش از دوزخ و از بهشت
به دلت اندرون هیچ شادی نهشت - همی تافتی بر جهان یکسره
چو اردیبهشت آفتاب از بره - سوی مرزدارانش نامه نوشت
که خاقان ره راد مردی بهشت - که آید فرود او کنون در بهشت
که من سوی لهراسپ نامه نوشت - فروزندهی گیتی بسان بهشت
جهان گشته آباد و هر جای کشت - رخی لعل دیدند و کافور موی
از آهن سیاه آن بهشتیش روی - ز خونشان بمرد آتش زرد هشت
ندانم جزا جایشان جز بهشت - سه دیگر به نزدیک یک هفته راه
بهشتم به رویین دژ آید سپاه - یکی بیشهیی دید همچون بهشت
تو گفتی سپهر اندرو لاله کشت - به بازوش در بسته بد زردهشت
بگشتاسپ آورده بود از بهشت - درختی بکشتم به باغ بهشت
کزان بارورتر فریدون نکشت - چو دوری گزیند ز کردار زشت
بیابد بدان گیتی اندر بهشت - برافراختم آتش زردهشت
که با مجمر آورده بود از بهشت - بدو یابم اندر جهان خوب و زشت
بدویست دوزخ بدو هم بهشت - نشسته به یک دست او زردهشت
که با زند واست آمدست از بهشت - امید من آنست کاندر بهشت
دلافروز من بدرود هرچ کشت - روان تو بادا میان بهشت
بداندیش تو بدرود هرچ کشت - به بهمن یکی نامه باید نوشت
بسان درختی به باغ بهشت - کنون شاد باشی به خرم بهشت
که یزدانت از داد و مردی سرشت - بدان گیتیش جای ده در بهشت
برش ده ز تخمی که ایدر بکشت - ز چار اندرآمد درم تا بهشت
یکی را بجام و یکی را به تشت - بهشتم برآمد یکی تیره گرد
بران سان که خورشید شد لاژورد - درودت فرستاد و پاسخ نوشت
یکی خوب پاسخ بسان بهشت - بهشتم سه خم دیدم ای پاکدین
برابر نهاده بروی زمین - یکی چون بهشت برین دخترت
کزو تابد اندر زمین افسرت - مران نامه را زود پاسخ نوشت
بیاراست بر سان باغ بهشت - بدیشان جهاندار پاسخ نوشت
که بخبخ که دیدم خرم بهشت - دو چشمش چو دو نرگس اندر بهشت
تو گفتی که از ناز دارد سرشت - مران نامه را زود پاسخ نوشت
بیاراست قرطاس را چون بهشت - یکی شارستانست این چون بهشت
که گویی نه از خاک دارد سرشت - اگر ماند ایدر ز تو نام زشت
بدانجا نیایی تو خرم بهشت - سوی خانه برد آن طرازی که رشت
دل مام او شد چو خرم بهشت - برفتند و زیشان بجز نام زشت
نماند و نیابند خرم بهشت - ز گفتار نیکو و کردار زشت
ستایش نیابی نه خرم بهشت - بهشتم شد آیین تخت و کلاه
تو گفتی کمر بست بهرامشاه - چو قیصر که فرمان یزدان بهشت
به ایران بجز تخم زشتی نکشت - بدین گیتی او را بود نام زشت
بدان گیتیاندر نیابد بهشت - اگر زو شناسی همه خوب و زشت
بیابی به پاداش خرم بهشت - بهشتست و هم دوزخ و رستخیز
ز نیک و ز بد نیست راه گریز - به کوشش بجوییم خرم بهشت
خنک آنک جز تخم نیکی نکشت - بسان بهشتی یکی سبز جای
ندید اندرو مردم و چارپای - پراگنده بر کوه و دشتش بره
بهشتی شده بوم او یکسره - درختی به هر جای هرکس بکشت
شد آن جای ویران چو خرم بهشت - یکی خانهیی کرده از پخته خشت
به ساروج کرده بسان بهشت - بهار آمد و شد جهان چون بهشت
به خاک سیه بر فلک لاله کشت - چو سی روز بگذشت ز اردیبهشت
شد از میوه پالیزها چون بهشت - زبر چون بهشتست و دوزخ به زیر
بد آن را که باشد به یزدان دلیر - هرانکس که خواهد که یابد بهشت
نگردد به گرد بد و کار زشت - به نوی جهاندار عهدی نوشت
چو خورشید تابان به باغ بهشت - پرستندگان ایستاده به پای
بهشتی شده کاخ و گاه و سرای - که تا این بهشتست یا بوستان
همی بوی مشک آید از دوستان - سپینود را گفت اینت بهشت
برستی ز کاخ بتآرای زشت - بهشتم بیامد مه فوردین
برآمد یکی ابر با آفرین - به نزدیک یزدان ز تخمی که کشت
به باید بپاداش خرم بهشت - جهان شد به کردار خرم بهشت
ز باران هوا بر زمین لاله کشت - بهشتی بد آراسته بارگاه
ز بس برده و بدره و بارخواه - چو دوزخ بدانست و راه بهشت
عزیز و مسیح و ره زردهشت - بیاراست آن شارستان چون بهشت
ندید اندرو چشم یک جای زشت - بهشتم سوی غاتفر گشت گرد
سیه شد جهان چوشب لاژورد - بهشتم چنین گفت موبد به رای
که این را نداند کسی سر زپای - بهشتم که دشمن بداند ز دوست
بیآزاری از شهریاران نکوست - نماند پس ازمرگ او نام زشت
بیابد به فرجام خرم بهشت - بپرسید کهو کدامست زشت
که از ارج دورست و دور از بهشت - همه خارستانها کنم چون بهشت
پر از مردم و چارپایان وکشت - بدان دین که آورده بود از بهشت
خردیافته پیرسر زردهشت - که هرکو کند بر درشاه کشت
بیابد بدان گیتی اندر بهشت - به قیصر یکی نامه باید نوشت
چو خورشید تابان بخرم بهشت - بفرمود تا نامه پاسخ نوشت
بیاراست چون مرغزار بهشت - بهشتم بیاراست خورشید چهر
سپه را بکردار گردان سپهر - مر آن نامه را نیز پاسخ نوشت
بسان درختی به باغ بهشت - بهشتم بیامد ز آتشکده
چو نزدیک شد روزگار سده - بهشتم میانش گشاد از کمند
بجست از بر کوهسار بلند - سوی گردیه نامه باید نوشت
چو جویی پر از می بباغ بهشت - تنش سرخ و بینی کژ وروی زشت
همان دوزخی روی دور از بهشت - بهشتم بفرمود تا کاروان
بیامد بدرگاه با ساروان - بفرمان ز دوزخ توکردی بهشت
همان خوب کردی تو کردار زشت - همان عهد ساری و آمل نوشت
که بد مرز منشور او چون بهشت - بر زاد فرخ شد این مرد زشت
که هرگز مبیناد خرم بهشت - کسی پادشاهی کند هفت ماه
بهشتم ز کافور یابد کلاه - بکاری که پاداش یابی بهشت
نباید به باغ بلا کینه کشت - بهشتست اگر بگروی جای تو
نگر تا چه باشد کنون رای تو - ز کافور منشور و ماء معین
درخت بهشت و می و انگبین - بهاریست گویی در اردیبهشت
به بالای او سرو دهقان نکشت - بود اردشیرش بهشتم پدر
جهاندار ساسان با داد و فر - کنون در بهشتست بازار شاه
به دوزخ کند جان بدخواه راه - تو را در بهشتست تخت این بس است
زمین بلا بهردیگر کس است - همی سرو کشت او به باغ بهشت
ببیند روانش درختی که کشت