«زابلستان» در غزلستان
- فردوسی
- «زابلستان» در شاهنامه فردوسی
- وزین جا سوی زابلستان شود
برآیین خسروپرستان شود - ز زابلستان تا بدان روی بست
به نوی نوشتند عهدی درست - سوی زابلستان نهادند روی
نظاره برو بر همه شهر و کوی - چنان دان که زابلستان خان تست
جهان سر به سر زیر فرمان تست - نهفته همه گنج کابلستان
بکوشم رسانم به زابلستان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - نخست آنکه با ماه کابلستان
شود جفت خورشید زابلستان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - سوی زابلستان نهادند روی
ز کینه به دستان نهادند روی - ز قنوج تا مرز کابلستان
همان تا در بست و زابلستان - و دیگر که از شهر ارمان شدند
به کینه سوی زابلستان شدند - چو شد تافته شاه زابلستان
برفتند گردان کابلستان - یکی اسپ مر هر یکی را بساخت
ز ساری سوی زابلستان بتاخت - سوی زابلستان نهادند روی
زبان شاه‌گوی و روان شاه‌جوی - تو دانی که دستان به زابلستان
به جایست با شاه کابلستان - چو پوینده در زابلستان رسید
سراینده در پیش دستان رسید - سوی زابلستان بشد زال زر
جهانی گرفتند هر یک به بر - سوی زابلستان نهادند روی
جهان شد سراسر پر از گفت‌وگوی - گله هرچ بودش به زابلستان
بیاورد لختی به کابلستان - به هنگام بشکوفه‌ی گلستان
بیاورد لشکر ز زابلستان - سوی زابلستان فرستاد زود
به نزدیک دستان و رستم درود - سپه ره سوی زابلستان کشید
به مهمانی پور دستان کشید - چو نزدیکی زابلستان رسید
خروش طلایه به دستان رسید - به زابلستان گر درنگ آوریم
ز می باز پیگار و جنگ آوریم - کنون رفته باشد به زابلستان
که هنگام بزمست در گلستان - یکایک سوی زابلستان شوید
از ایدر به نزدیک دستان شوید - پس آنگه سوی زابلستان کشید
چو آگاهی از وی به دستان رسید - تهمتن ببردش به زابلستان
نشستن‌گهش ساخت در گلستان - سپه را سوی زابلستان کشید
ابا پیلتن سوی دستان کشید - که یاد آمدش بوم زابلستان
بیاراسته تا به کابلستان - ز توران سوی زابلستان کشید
به نزدیک فرخنده دستان کشید - بزرگان و شیران زابلستان
همه نامداران کابلستان - هر آنکس که از زابلستان بدند
وگر کهتر و خویش دستان بدند - خود از بلخ زی زابلستان کشید
بیابان گذارید و سیحون بدید - ز بهمن شنیدم که از گلستان
همی رفت خواهی به زابلستان - چو تو بازگردی به زابلستان
به هنگام بشکوفه‌ی گلستان - سزد گر برین بوم زابلستان
نهد دانشی نام غلغلستان - اگر تند یابمش هم زان نشان
نخواهم ز زابلستان سرکشان - چه باید مرا جنگ زابلستان
وگر جنگ ایران و کابلستان - به جایی شوم کو نیاید نشان
به زابلستان گر کند سرفشان - همه پاک پیش تو گرد آورم
ز زابلستان نیز مرد آورم - ز بهمن رسد بد به زابلستان
بپیچند پیران کابلستان - به زابلستان در ورا شاد دار
سخنهای بدگوی را یاد دار - همی بود بهمن به زابلستان
به نخچیر گر با می و گلستان - ز خواری شوم سوی زابلستان
بنالم ز سالار کابلستان - ز کابلستان تا به زابلستان
زمین شد به کردار غلغلستان - چو آمد سوی زابلستان بگفت
که پیل ژیان گشت با خاک جفت - خروشی برآمد ز زابلستان
ز بدخواه وز شاه کابلستان - چو آگاه شد شاه کابلستان
ازان نامداران زابلستان - چو لشکر سوی زابلستان کشید
همه خاک را سوی دستان کشید - خروشان همه زابلستان و بست
یکی را نبد جامه بر تن درست - به زابلستان زان نشان کشته شد
ز دردش دد و دام سرگشته شد - همه زابلستان به تاراج داد
مهان را همه بدره و تاج داد - به زاری کنون رستم اندرگذشت
همه زابلستان پرآشوب گشت - شهنشاه ایران و زابلستان
ز قنوج تا مرز کابلستان - ز زابلستان گر ز ایران سپاه
هرآنکس که آیند زنهار خواه