«جعد» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «جعد» در غزلیات حافظ شیرازی
- به بوی نافه ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل ها - مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت - با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام
هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش - نازها زان نرگس مستانه اش باید کشید
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش - آن طره که هر جعدش صد نافه چین ارزد
خوش بودی اگر بودی بوییش ز خوش خویی - سعدی شیرازی
- «جعد» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «جعد» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- عجب آن شعر اطلس پوش جعدش
بگرد اطلس رخسار چونست - یك دست جام باده و یك دست جعد یار
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست - حلقه آن جعد او سلسله پای كیست
زلف چلیپا و شش آفت ایمان كیست - بازی مبین بازی مبین این جا تو جانبازی گزین
سرها ز عشق جعد او بس سرنگون چون شانه شد - چون شمع بسوزاند پروانه مسكین را
چون جعد براندازد چون چهره بیاراید - شبست لیلی و روزست در پیش مجنون
كه نور عقل سحر را به جعد خویش كشد - از روی تو در هر جان باغ و چمنی خندان
وز جعد تو در هر دل از مشك تلی دیگر - چون طره بیفشانی مشك افتد در پایت
چون جعد براندازی خطیت دهد عنبر - لطف گل بین و جرم خار مبین
جعد بگشا و مشك و عنبر گیر - روی ویست گلستان مار بود در او نهان
جعد ویست همچو شب مجمع دزد و هر عسس - رویش خوش و مویش خوش وان طره جعدینش
صد رحمت هر ساعت بر جانش و بر دینش - ساقی مستان ما شد شكرستان ما
یوسف جان برگشاد جعد پریشان خویش - برو ای شب ز پیش من مپیچان زلف و گیسو را
كه جز آن جعد و گیسو را نمیدانم نمیدانم - شكار من بود ماهی و یونس
چو حاصل شد ز جعدت شصت شستم - اندرافتیم در آن گلشن چون باد صبا
همه بر جیب گل و جعد سمن زار زنیم - من چون زمین خشكم لطف تو ابر و مشكم
جز رعد تو نخواهم جز جعد تو نگیرم - خواهی بگو خواهی مگو صبری ندارم من از او
ای روی او امسال من ای زلف جعدش پار من - كله كم جو چو داری جعد فاخر
كله بر آسمان انداز آخر - چون بپوشد جعد تو روی تو را ره گم كنم
جعد تو كفر من آمد روی تو ایمان من - زیر جعد زلف مشكش صد قیامت را مقام
در صفای صحن رویش آفت هر مرد و زن - چند گفتیم پراكنده دل آرام نیافت
جز بدان جعد پراكنده آن خوب زمن - جانا به حق آن شب كان زلف جعد را
در گردنم درافكن و سرمست میكشان - سجده كند چین چو گشاید دو چشم
جعد تو را بیند پنجاه چین - شعشاع ماه چارده از پرتو رخسار او
هم جعدهای عنبرین در طره شمشاد از او - تا صورت غیبی رسد وز صورتت بیرون كشد
كز جعد پیچاپیچ او مشكل شدهست این مسله - به عشق طرههای او كه جعد و شاخ شاخ آمد
دل من شاخ شاخ آید چو دندان در سر شانه - چو زلفین ار فروسو میكشندت
تو همچون جعد آن دلدار برجه - كی رغم چشم بد را آری تو جعد خود را
كاین را به تو سپردم ای دل به ما سپرده - طبعی كه لاف زلف مطرا همیزدی
از جعد طره تو مطرا بسوخته - عقل و جنون آمیخته صد نعل در ره ریخته
در جعد تو آویخته اندیشه همچون شانهای - گفتم ترسم ار خورم شرم بپرد از سرم
دست برم به جعد تو باز ز من كران كنی - خامش كن اگر سرت خارش نطق میدهد
هست برای جعد تو صبر گزیده شانهای - گهی از زلف خود داده به ممن نقش حبل الله
ز پیچ جعد خود داده به ترسایان چلیپایی - چو او رخسار بنماید نماند كفر و تاریكی
چو جعد خویش بگشاید نه دین ماند نه ترسایی - ز زلف جعد چون سلسل بشد این حال من مشكل
میان موج خون دل مرا تا چند بنشانی - كله كم جو چو داری جعد فاخر
كله بر آسمان انداز آخر - از بهر نسیم زلف جعدت
یكتا زلفی كه جز دو تا نی - تو چو جعد موی داری چه غم ار كله بیفتد
تو چو كوه پای داری چه غم ار كمر نداری - هست چشمش قلزم مستی نعم
هست جعدش مایه سودا بلی - خلایق ز تو واله و درهمند
تو چون زلف جعدت چرا درهمی - «جعد» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «جعد» در شاهنامه فردوسی
- سر زلف و جعدش چو مشکین زره
فگندست گویی گره بر گره - سر جعد آن پهلوان جهان
چو سیمین زره بر گل ارغوان - دو رخساره چون لاله اندر سمن
سر جعد زلفش شکن بر شکن - نشسته چو تابان سهیل یمن
سر جعد زلفش سراسر شکن - ز پرده پرستار پنج آورید
سر جعد از افسر شده ناپدید - درفشی پرستار پیکر چو ماه
تنش لعل و جعد از حریر سیاه - غلامان فرستمت با خواسته
نگاران با جعد آراسته - همه ماهروی و همه جعدموی
همه جامه گوهر مه مشک موی - ندارد جز از دختری چنگزن
سر جعد زلفش شکن بر شکن