غزل شماره ۱۲۰
تا چند تو پس روی به پیش آ
در كفر مرو به سوی كیش آ
در نیش تو نوش بین به نیش آ
آخر تو به اصل اصل خویش آ
هر چند به صورت از زمینی
پس رشته گوهر یقینی
بر مخزن نور حق امینی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
خود را چو به بیخودی ببستی
میدانك تو از خودی برستی
وز بند هزار دام جستی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
از پشت خلیفهای بزادی
چشمی به جهان دون گشادی
آوه كه بدین قدر تو شادی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
هر چند طلسم این جهانی
در باطن خویشتن تو كانی
بگشای دو دیده نهانی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
چون زاده پرتو جلالی
وز طالع سعد نیك فالی
از هر عدمی تو چند نالی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
لعلی به میان سنگ خارا
تا چند غلط دهی تو ما را
در چشم تو ظاهرست یارا
آخر تو به اصل اصل خویش آ
چون از بر یار سركش آیی
سرمست و لطیف و دلكش آیی
با چشم خوش و پرآتش آیی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
در پیش تو داشت جام باقی
شمس تبریز شاه و ساقی
سبحان الله زهی رواقی
آخر تو به اصل اصل خویش آ
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ای از تو من برسته ای هم توام بخورده
- تا چند زنی بر من ز انكار تو خار آخر
- آمد خیال آن رخ چون گلستان تو
- اول نظر ار چه سرسری بود
- اول نظر ار چه سرسری بود
نظرات نوشته شده